Kayıp Kardeşim

2

''Hayrola Arya?''diyen Doğa'yla kendime geldim. ''Hiiç,dalmışım öyle'' Nedeni bilinmez ama o anda gözümden bir damla göz yaşı yer çekimine ısrar edemeyip isteksizce süzüldü yanağımdan yere doğru. ''Arya ne oldu anlatır mısın?'' Bir ara anlatıp anlatmamak arasında tereddüt etsem de Doğa güvenebileceğim tek kişi, tek insandı. Onunla geçen sene lisede tanışmıştık, bir de aynı üniversiteye gidince bana bir arkadaştan daha yakın olmuştu. Arada birbirimze kardeşim bile derdik. Başımdan geçenleri utana utana sıkıla sıkıla anlattıktan sonra bana sarıldı sıkıca. Ardından söze girdi:''Bak ne diyeceğim, bu akşam bende kal, pijama partisi gibi bir şey yaparız. Sen de kafanı dağıtırsın.'' Aslında bu pijama partisi için gerçekten büyümüştüm ama dertleşmeye ihtiyacım vardı. Bir yandan da kendim için Doğa'nın planlarını bozamazdım. 

''Yok ya teşekkür ederim, evde dinlenirim ben.'' ''Oldu o zaman hadi gel araba şurada.'' Daima bana yardım ederdi bu kız. ''Ya Doğa ger-'' ''Hadi ama Arya?'' ''Öff tamam geliyorum.''diyerek arabaya yöneldik.

Yol boyu beni neşelendirmeye çalışsa da pek başarılı olamamıştı. Şu pis anılarım aklımdan çıkmıyordu...

En sonunda beyaz duvarlı küçük apartman dairesine adım attık. Ağır çalışan asansöre yönelirken üzerindeki ARIZALI yazısı da dikkatimizden kaçmadı. Doğa ''Kahretsin, 5 kat merdiven ha?'' diye mırıldandı ve daha da hayıflanarak basamakları çıktık. En sonunda dairenin kapısına gelince elindeki kapı kartını okuttu ve içeri girdik. Ama bir sorun vardı. Doğa'nın odası ve salon darmadağındı. Kendisi düzenli bıraktığına göre? Birbirimize baktık ve HIRSIZ!! diye bağırdık. ''Arya çabuk cep telefonunu çıkar polisi ara hadi ne olur?!'' ''Tamam arıyorum.'' Polisler eve gelip bir sürü evrak doldurup gittiler. Elde var sıfır. Doğa koşarak başucundaki komodine yöneldi. Çekmeceyi açtı ve ''Yok işte yok delireceğim... Laptoptan televizyona-tablete kadar her şey var ama babamın doğum gününde aldığı yüzük yok of'' diyerek yatağa oturdu ve ellerini saç diplerine bastırmaya başladı. Piyanonun üstündeki sarı kağıt dikkatimi çekmişti.  Onu almaya yeltendim. Bunu yapmasaydım içimde ukte kalırdı herhalde. Bu sırada Doğa beni izliyordu. Kağıdı okudum ince bir ses tonuyla.

''Bu hayatta bu yüzüğü hak etmeyen tek insansın.''-Baban. Hoş benimkiler de sütten çıkmış ak kaşık değildi bir kere. Doğa bundan 3 yıl önce evden kaçmıştı. Yani zorundaydı.Nedenini bana hiç anlatmadı. Ben de sormadım. Yanına oturup sarıldım ona,Doğa'ya,kardeşime...