Aynanın İçinden

Musluk damlıyor; ben aynaya yansıyorum, ayna bana yansıyor. Bir tuhaflık var. Saatim bozuldu, hayır! Durdu zaman, ilerlemiyor işte. Ne yapacağım? 16:21:43'te aynanın zamansızlığına hapsoldum. Nasıl çıkacağım buradan? Aynadan bedenime bakıyorum, haberi yok olanlardan. Musluğu açtı, şuan çok lazımmış gibi ellerini yıkıyor. Bana bak lütfen. Yine mi kırmızı oje? haha.

Tık tık, vursam aynaya duyar mı? Ses çıkmadı. Tık tık? Ses çıkmıyor. Heey! Buradayım!

Görülmemek en büyük korkularımdan. İlk kez kendimle bu kadar baş başayım. Sanki biri görünce var olabiliyorum. Kim nasıl bakıyorsa öyle ve o kadar varım. Şuan ben bile görmüyorum kendimi bu aynanın arkasında. Yok muyum o zaman? Hayır canım varım işte. Ya da yokum galiba, hiç olmadım da bilmiyorum.

Hey! Buradayım!

Gidiyor işte, arkasını döndü. Musluk damlıyor yine. Damlayan musluk ve ben baş başayız. Lavabodan süzülen damlalar bile görmüyor beni. Bir durum değerlendirmesi yapmalı. Sakinleş.
Buradan hiç çıkamayabilirim. Korkunç biliyorum ama bir ihtimal bu. Hiç var olmadığımı kabullenip bu durumu sonlandırabilirim. Galiba kabullenmeli. Hem kimse görmüyorsa, nasıl kanıtlarım varlığımı? Düşün, düşün. En çok yaptığın şey düşünmek. Söyle ve kurtul. "Yokum, hiç olmadım". "Yokum" söyle hadi. Bitecek her şey. Söyle "yokum, yokum..."
Bu ses ne? Kapı. Biri geliyor.

Hey! Buradayım!