Απο μικρή ,θυμάται που αυτή καθόταν στο πάτωμα και ή γιαγιά της σε μια μεγάλη ξύλινη κουνιστή καρέκλα.
"Γιαγιά..." της έλεγε "πες μου κάτι για το πως είναι να μεγαλώνεις"
Μα εκεί που ή κοπέλα περίμενε ιστορίες, διάφορες συμβουλές και εμπειρίες,πάντα τα ίδια λόγια έβγαιναν από το στόμα της γιαγιάς της. Ή κοπέλα είχε πια μάθει παπαγαλια τα λόγια και κάθε φορά που έκανε την ερώτηση και ή γιαγιά της ξεκινούσε,απαντούσε μόνη της.
Μα υπάρχει λόγος που δεν πρεπει να μαθαίνεις κατά λέξης πράγματα.Δεν τα καταλαβαίνεις.Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι οι λέξεις,όχι το νόημα πίσω από αυτές.
Το κοριτσακι λοιπόν μεγάλωσε. Οταν λοιπόν πήγε στο γυμνάσιο,άρχισαν και τα δύσκολα,και τότε,τότε ήταν που χρειαστηκε τα λόγια της γιαγιάς της. Όλοι την κοροϊδευαν για αυτό που ήταν,μέρα με τη μέρα άλλαζε για να γίνει σαν τους άλλους.
"Αχ και να ήμουν ίδια με τους άλλους" έλεγε πάντα στον εαυτό της.
Όπως μια μέρα είχε παει να επισκεφτεί την πολυαγαπημένη της γιαγιά,δεν άντεξε άλλο.Λύγισε Έκλαψε,εκμυστηρεύτηκε στη γιαγιά της τα πιο σκοτεινά της μυστικά. Αφού λοιπόν είχε ηρεμισει από το κλαμμα, είπε κάτι που έφερε δάκρυα στα μάτια της ασπρομαλλας γυναίκας.
"Μακαρι να ήμουν σαν τους άλλους"
Ή γιαγιά δεν μίλησε,φάνηκε όμως πως είχε στενοχωρηθεί από τα λόγια της εγγονής της.
Είχε πια νυχτώσει και ή κοπέλα θα έμενε την νύχτα.Ήταν ξημερώματα,όταν ή γιαγιά ξύπνησε την κοπέλα που κοιμόταν.Την πήρε από το χέρι και την οδήγησε έξω. Κάθισαν στην καρέκλα και κοιτούσαν τα αστέρια,τα φύλλα,απολαμβαναν την ησυχία της νυχτας,όταν ή γιαγιά μίλησε.
"
Όλα είναι τόσο υπέροχα την νύχτα. Τόσο ησυχα. Κι όμως,μέσα σε αυτή την ησυχία όλα είναι τόσο δυνατά. Ο ήχος των φύλλων των δέντρων που κεινουνται από τον αέρα,απελπισμένα να ακουστούν,έστω και για λίγο,να πουν την ιστορία τους,έστω κι αν αυτή δεν είναι μεγάλη,έστω κι αν αυτή είναι το ότι γεννήθηκαν και μετά θα πεθάνουν.Είναι ή ιστορία της ζωης τους και για κάθε φύλλο διαφέρει,όπως και για κάθε άνθρωπο.Όλα είναι τόσο ησυχα μα τόσο δυνατά στη ζωή του ανθρώπου.Νομίζουμε πως έχουμε μια ήσυχη και γαλήνια ζωή,Νομίζουμε πως ζούμε σε μια ρουτίνα,όμως ή κάθε μέρα μας διαφέρει,ίσως από μια κίνηση,ίσως από μια κουβεντα. Είμαστε κι εμείς σαν τα φύλλα,τόσο ίδια μα τόσο διαφορετικά,ξεχωριστοί με τον δικό μας τρόπο. Έχεις δει ποτέ ένα φύλλο ίδιο με το άλλο,γλυκιά μου;"ρώτησε γλυκά ή γιαγιά.
"Ναι" απάντησε σίγουρα ή κοπέλα.
"Νομίζεις. Κάθε φύλλο μοιάζει ίδιο,μα δεν είναι. Κάτι υπάρχει που το κάνει ξεχωριστό από το αλλο. Έτσι και οι ανθρωποι, ίσως να σου μοιάζουν ίδιοι, μα δεν είναι. Όσο λοιπόν και να προσπαθείς να μοιασεις σε κάποιον δεν μπορείς,γιατί παντα θα υπάρχει κάτι που θα σε κάνει ξεχωριστή,πάντα υπάρχει κάτι που θα σε κάνει εσένα".
