The girl with the golden eyes

Het Rode Gebied

Ik rende zo hard ik kon naar mijn oom Bob. "Oom, oom!!"riep ik in paniek. Hij keek op. "De- de!" Ik kon niet meer praten. Ik moest eerst op adem komen. "Ze- ze hebben de boer vermoord!"riep ik. Hij gooide zijn spullen neer en rende naar me toe. "Wat?! Wie?!"zei hij. "De- de Blauwe Groep! Ze lieten me een blauw goedje drinken! En... Ze zitten achter me aan!" "Ik wist dat dit een keer ging gebeuren. Je moet hier weg. Nu!" "M-maar oom!" zei ik in paniek en ik voelde tranen opkomen. Hij rende terug naar binnen en rukte allerlei laatjes open in de kasten. Hij zocht naar iets. Hij pakte een brief en rende terug naar mij. "Bezorg deze aan de Rode Leider." "WAT?!"riep ik geschrokken en hij deed meteen zijn hand voor mijn mond. "Doe wat ik zeg! Alleen zo kom je er levend uit! Ik hou ze wel even bezig als ze deze plek gevonden hebben." "Wat ga je doen?" vroeg ik geschrokken. "Maak je geen zorgen. Ik wist dat deze dag zou aankomen. Breng die brief. Daar ben je veilig." "Veilig? Maar-!" "Ik hou van je." zei hij. Ik schrok en tranen rolden over mijn wangen. "Ga nu." zei hij en gaf me een kus op mijn voorhoofd. "Ik ben trots op je, Elena. Ik ben trots op je dat je de dochter van mijn zusje bent. Je lijkt zoveel op haar." zei hij en glimlachte. Ook zijn ogen schoten vol. Hij gaf me een laatste kus en duwde me de kant op van het Rode Gebied. "Ik hoop dat we elkaar nog een keer zien, Elena. Tot dan!" riep hij me na en ik zette het weer op een rennen. Tranen liepen over mijn wangen. In mijn hand had ik de brief.

Ik kwam dicht bij het Rode gebied en hoorde achter mij in de verte geroep. Ik draaide me om en zag drie leden van de blauwe groep ter paard mijn kant opkomen. Ik schrok en zette het weer op een rennen. Mijn benen konden niet meer, maar ik zette door. Ik hoef alleen maar over de grens te zijn en ik ben veilig.Ik rende tot de grens en ging de poorten door. De mannen in blauw stapten van hun paarden af en gingen achter mij aan. Shit! Ik zette het weer op een rennen."Hé, eerst registreren!" riep de poortwachter me na en de drie mannen achtervolgden mij. "Hé, het is verboden terrein voor Blauwe honden!" Maar ze trokken zich er niets van aan. Ze renden als, inderdaad, wilde honden achter me aan. "Staan blijven trut!" Natuurlijk liet ik me niet pakken en nam elk smal straatje die ik kon vinden. Ik belandde op een grote markt. Overal liepen mensen en botste tegen mij aan. Ik viel, maar krabbelde snel overeind en zocht mijn weg door de menigte. Ik hoorde mensen schrikken van de drie Blauwe mannen. Het trok de aandacht van de Rode bewakers en gingen weer achter hen aan. Het was één groot zooitje. Ik raakte in paniek en alles kwam op me af. Het voelde als één groot doolhof door de menigte, die alle kanten op liepen, omdat er indringers waren. Plots werd ik aan m'm arm vastgegrepen een kant op getrokken.Op het volgende moment was het donker. Ik stond op het punt in paniek te raken,maar de geur van rozen kalmeerde me. Ik moest even wennen aan de donkerte en besefte daarna pas waar ik was. Ik stond vlak voor iemand, die mij onder zijn mantel had getrokken. De persoon die voor me stond had een mannelijk lichaam.Met zijn ene hand hield hij de mantel dicht, met de andere duwde hij me tegen zich aan. "Wa-" "Sstt." Meteen werd ik afgekapt. Ik zweeg. Wie is deze persoon?Ik keek naar zijn lichaam. Hij was slank en had een dun gestreept wit overhemd aan en een zwart gilletje. Op zijn heup droeg hij een zwaard. Ik bekeek het logo en schrok.Dat is mijn ooms logo! "Wat komen jullie hier doen, Blauwe honden?" zei zijn stem. "We zoeken een meisje, ze is niet veel groter dan één meter zestig. Ze heeft grijs haar en grijze ogen. Heeft u haar gezien?" Ik schrok en legde mijn hand op zijn zwaard. Hij voelde het en legde zijn eigen hand op de mijne. "Grijshaar en grijze ogen? Nee, hier lopen alleen mensen met rode ogen. Volgens mij zijn jullie verdwaald. Zal ik iemand mee laten lopen naar de uitgang, Blauwtje?"De man gromde. "Wij vinden onze weg wel. We krijgen je nog wel, trut. Dan ben je van ons!" Ik schrok en drukte me nog dichter tegen de persoon aan. "Maak je geen zorgen. De kust is veilig, Elena." Ik schrok. Hoe weet hij wie ik ben?! Ik deinsde achteruit en op het zelfde moment liet hij zijn mantel los. Ik keek hem aan. Hij had zeeblauw haar en rode ogen. Onder zijn linker oog had hij een paar gekleurde steentjes. Wat een buitengewoon persoon. Ik keek om me heen. "Zijn ze echt weg?" vroeg ik terwijl ik om mij heen keek. "Yep! Ik heb ze de deur gewezen. Gaat het wel?" Op dat moment realiseerde ik hoe erg ik trilde. "Het..het gaat." antwoordde ik. "Wie bent u?" "Mijn naam is Shuyin. Ik ben de Rode Leider." Mijn ogen werden groot. "W-wha?!" Ik deed nog een stap achteruit. De man die ik zo haatte, stond recht voor me. Ik ben zo dichtbij bij mijn vijand geweest. Ik keek hem boos aan. Het verbaasde hem. "Hoe weet je mijn naam, leidertje?!" "Hé, ondankbaar kreng, onze leider heeft jou net gered!" zei de man naast hem. Hij had een rood uniform aan en had een speer in zijn hand. "Rustig maar, Solomon. Ik ken haar." "Je-je kent me? Ik voelde me steeds kwader worden."Ja, je herkende je ooms logo op dit zwaard, toch?" zei hij met een glimlach. "Kom mee naar mijn huis, dan kun je me onder een kopje thee uitleggen waarom er Blauwe honden achter je aan zaten." Zonder iets te zeggen liep ik met hem mee,maar ik hield elke beweging die hij maakte in de gaten. Hij grinnikte. Hij heeft me al door, maar het lijkt hem niet hinderen.