Evimizin arka bahçesini çok seviyorum buraya oturup kulaklığı takıp insanları seyretmek güzel oluyor. Kimi insan arabasıyla geçiyor, kimisi bisiklet sürüyor kimisi yürüyüş yapıyor kimisi evine gidiyor kimisi elindeki sigarasını kocaman içine çekiyor, sanki alışmış gibi sorunlarının iki parmağının arasında tuttuğu sigarayla geçeceğini düşünerek içine çektiği sigarasını dumanlarını üflerken izliyor. Bu şehirde herkes dertli gibi acaba başka şehirlerde ki insanlar nasıl??? Yine bir yağmur sonrası arka bahçeye oturmuş insanları izliyorum. Oturduğum karanlıkta o lambaların ışığı altında insanları seyretmek biraz olsun beni kendimi kemirmekten kurtarıyor. Bana iyi geliyor aslında insanları izlemek. Bu bahçeyi sevmemin bir diğer yanı insanlardan saklanmamı sağlaması. Burda kendimi bulutlara daha yakın hissediyorum daha özgür daha mutlu. Burası yalnızlığımın en iyi semti. Hani bir şarkı olur melodisi onu süper tamamlar benim yalnızlığımı da burası tamamlıyor biraz eksik biraz fazla biraz sakin... Gözlerimi kapatıp buradaki kokuyu içime çekmek iyi geliyor bazen. Çoğu zaman burada durup öylece ağlamak sorunlarımı azaltıyor. İşte benim insanlardan saklandığım en iyi yer karanlık, zaten küçükken saklambaç oyunlarımızı en çok da karanlık da oynamıyor muyduk? Küçük bir çocuğun gülümsemesi gibiydi benim arka bahçemi sevişim, biraz masum biraz gizli biraz şapşal... Evet yanlış duymadınız benim herkesten kaçtığım en iyi yer arka bahçem. Elimdeki kahveyi yudumlarken kokusunu içime çekerken mutluluk duyduğum en iyi yer burası. İnsanları rahatça izleyebileceğim tek yer. Sorgusuz sualsiz umursamazlığı takıldığım. Kimsenin sözüyle bozulmayan düşüncelerimin huzuruydu bu bahçe.
