Gözlerim ağır ağır kapanırken son duyduğum şey annemin sakın gözlerini kapatma diyen sesiydi halbuki artık çok geçti.Göz kapaklarım benden izin almışa benzemiyorlardı. Onları tutacak gücü kendimde hissetmiyordum. Soğuk ve kanın keskin kokusunun birleşimi midemi bulandırmaya yetiyordu. Vücumda açılan yaralar artık benim vücudum hissi vermiyordu. Soğuk uyuşturuyordu bedenimi, eğer burda yaralarım yüzünden ölmezsem soğuk nedeniyle ölmem mümkündü. Artık kendime söz geçirmeyi bırakıp kendimi ölümün kollarına teslim etmiştim.Ölüm böyle bir şey miydi kilometrelerce karanlık,kilometrelerce koyu yalnızlık? Ölüm acıtmıyordu yaşamın aksine, kendine daha çok çekiyordu beni bu benim zayıflığımın bi göstergesi olabilir miydi? Hayır. Bunu kabul edemezdim ben zayıf değildim onca zorluğa göğüs germiş bi kızdım ben. Birden aklıma annem geldi o da benim gibi kendini ölümün kollarına bırakmış mıydı? Kulaklarım bazı sesler işitmeye başladığında şaşkınlık bütün benliğimi sarmıştı. Biraz dikkatli dinleyince bunun bi erkek sesi olduğu kanaatine vardım.
"Kızı kurtardım ama annesi ben gelene kadar ölmüştü" bi süre karşı tarafı dinledi bu süre zarfı içinde gözlerimi hiç açmamıştım.
"Sana söyledim bu kız bana lazım. Zaten gittiğimde baygındı,durumu hala kritik uyanmasını bekliyorum"
"Suuu" diye inlememle adamın telefonu kapatıp yanıma gelmesi bir olmuştu başımı hafif kaldırıp bana suyumu içirmişti.
Gözlerimi açmaya çalıştım ama olmuyordu,sanki birisi gözlerimin üzerine bir ton ağırlık koymuş gibiydi. Daha fazla uğraşamayarak kendimi uykunun kollarına bıraktım.
Uyandığımda göz kapaklarımdaki ağırlığın artık olmadığını fark ettim.Gözlerimi yavaşça araladım ve etrafı incelemeye başladım burası bir hastane odasıydı. Bu sırada içeri bir hemşire girdi gayet güler yüzlü ve sevecendi. Uyanmama sevinmiş gibi görünüyordu. "Günaydın Zeynep hanım doktora ve sevgilinize haber vereyim. Benden duymuş olmayın ama bi saniye bile başınızdan ayrılmadı." Sırıtışı bütün yüzüne yayılmıştı bense anlamaz gözlerle hemşireye bakıyordum. Kimdi bu sevgilim sandığı kişi neden başımda beklemişti. Tanıdığım kimsem yoktu ki, hayal meyal birinin "kızı kurtardım ama annesi ben geldiğimde ölmüştü" dediğini hatırladım ve göz yaşlarımın akmasına engel olamadım. Bu his canımı yakıyordu artık tamamen yalnız kaldığımı yüzüme vuruyordu.
