İNTİKAM VAKTİ

1.BÖLÜM

Annemin ölümünün üzerinden tam 1 hafta geçmişti ama ben hâlâ acısını içimde hissediyordum, annemi bir trafik kazasında kaybettik.
Her sabah onun sesiyle uyanırdım,Bu sefer de küçük kardeşim Metenin sesiyle uyandım annemin yokluğunda onunla ben ilgileniyordum.
Babamın umrunda değildik zaten. Eve her akşam geç geliyordu, her akşam Mete ile tek yemek yiyorduk. Meteyle hayatta tek başımıza kalmıştık. Meteyi öptükten sonra hemen telefonuma baktım Nehirden mesaj gelmişti

Gönderen: Nehir

Çisil iyimisin? Dolunayla okul kapısının önünde seni bekliyoruz.

Diye mesaj atmıştı. Bir an okula geç kalacağımı anladım ve saçımı taramadan hemen evden çıktım.
Küçük kardeşim Meteyi de evde bırakmadım tabii komşumuz Neriman ablaya bırakıp koşa koşa okula gittim.Kızlar beni kapıda bekliyorlardı. Bana şaşkın gözlerle bakıyorlardı, ilk defa beni böyle dağınık bir şekilde görmüşlerdi.
"İyimisin?" dediklerinde kendimi tutamayıp ağlamaya başladım ve onlara sıkıca sarıldım.
Tam o sırada imkânsız aşkım Pamir, bana gülen gözlerle bakıyordu adeta benimle alay edercesine bakıyordu.
Okulun en cool çocuğuydu bütün kızlar onunla birlikte olmak için can atıyordu, belki bende o kızlara dahildim, Nehir ile Dolunayda Pamirin tayfasından Uraz ve Arene hayran hayran bakıyorlardı,
onlarda bize küçümseyen gözlerle bakıyorlardı. Ne yazık ki biz Pamirle olamazdık, çünkü onun etrafında çok güzel kızlar vardı. Biz o kızların yanında çok kezban kalıyorduk. Pamir çok yakışıklıydı, Onun yeşil gözleri beni içine çekiyordu adeta,
upuzun boyu ve kol kaslarıyla muhteşem gözüküyordu kızların ona hayran kalması normaldi.
Ders zili çalmıştı kızlarla hep birlikte derse girdik, ben her zamanki gibi sırama kolumu koydum yattım ve uyudum. Annemsiz hayatın hiç tadı yoktu, içimde ki bu acı geçicekmiydi hiç bilmiyordum. Derste herkes bana şaşkın gözlerle bakıyordu, sebebini sormak için zilin çalmasını bekledim, ardından zil çalınca
"NE BAKIYORSUNUZ?!" Diye bağırdım
Sorarken yine gözlerim dolmuştu ağlamaktan nefret ediyordum, ama tutamamıştım kendimi, kimse cevap veremedi tabi, Nehir ile Dolunay tam yanıma geleceklerdi ki ben sınıftan koşarak çıktım.Ve tam o sırada birine çarptım "Dikkatli olsana!" diye bağırdı bir ses, başımı kaldırdığımda Pamir bana bakıyordu, ona bu şekilde gözükmek istemiyordum ama artık çok geç çünkü beni ağlarken görmüştü.