SON KAÇIŞ

1.Bölüm *Sıkıntılar*

Biliyorum, bu yine bir "son kaçış'ım" değil. Yine kafama göre evden çıkıp boş sokakta yürüyordum. Aklımda sadece ailemin neden bana böyle davrandığıydı. Cidden bunu çocukluğumdan beri merak ediyordum.

Size kendimden bahsedeyim. Ben Yağmur Akça. Annem, babam, abim Yağız ve ben Bursa da yaşıyoruz. Normal düzeyde bi geçimimiz vardı ve tüm aile bireyleri -ben dışında- mutlu bir yaşam sürüyordu.
Dediğim gibi bana küçüklüğümden beri çok farklı davranıyorlardı. Kendimi üvey hissettiğim ilk zamanın üzerinden 11 sene geçti bile. Abi baskısı mı dersiniz, baba baskısı mı dersiniz artık bilmiyorum tek bildiğim sadece ve sadece annemi herşeyden, herkesten çok sevdiğimdi. Annem bana hep bi dost, arkadaş olmuştu,ailemde beni anlayan tek kişi oydu. Ama yinede beni abim ve babamdan soğutan diğer yanım hep öfke kusuyordu. O yanıma söz geçiremiyordum.

Mahallenin sokağında, evden fazla da uzaklaşmamıştım. Arkamdan ne babam ne abim ne de annem gelmiyordu, gelmezlerdi tabi. Çünkü 14 yaşımdan beri canım sıkıldıkça evden kaçarım. Kaçarım dediğime bakmayın evden çıkıp Aslı'lara gidip ertesi gün eve dönerim. Ama son 2 yıldır sadece sokakta saatlerce yürüyüp gece yarısı odama yatağımın içine girmek olmuştu -kaçışlarımın- anlamı.

Dışarda biraz yürüdükten sonra Aslı'ya mesaj attım.

''Aslı buluşalım mı ?''

Hemen mesaj gelmesini beklemiyordum diyemeden şaşırtıcı bir şekilde mesaj geldi.

''Yine mi evden kaçtın ? Herneyse nerdesin ?''

''Sizin kapının önünde bekliyorum''

''Geliyorum aptal ayrılma ordan biyere''

Aslı benim 15 senelik arkadaşım. Benden iki yaş büyük. En yakın ve en iyi arkadaşım.

''Hoşgeldin'' diyip bana kocaman sarıldı. Bense gülümsemekle yetindim.

''Ee kafa dağıtmak için bu sefer nereye gidelim ?''

'' 15 dk'lık uzaklıkta bi yere yeni bir bar açılmış ne dersin'' dedim. Canım arkadaşım hep benim isteklerimi kabul etmez miydi.

''Geç arabaya '' dedi ve yeni açılan o bara doğru yola çıktık.