Heyyo! Böyle bölüm yaza yaza internet paketim biticek;-; Ağlamak istiyorum;-; Ama neyse, beleşe internet bulurum ben.İyi okumalar minna-san!
"Böyle birşey imkansız, delirdin mi sen?"
"Merak etme, yapabilirim."
Lola, eskimiş sokaklarda yürürken gençlere kulak misafiri oldu.Merak etmiyordu aslında, bu yüzden aldırmadı ve eski mahalleye göz gezdirdi.Evler neredeyse yıkılmış, boyaları solmuş, dökülmüştü.O insanların suçu yoktu, bu hayatı yaşamaları adil değildi.Lola düşüncelerini bastırdı ve yoluna devam etti.Ufak bir hata ile işten kovulup hırsız veya katile dönüşen insanlar vardı.Onlar hak ediyordu.Lola'ya göre.
*Bana ne olduğunu bilmiyorum, değiştim. Bunun normal olduğunu sanmıyorum.*
Buradaki insanların çoğu suçsuz, fakir ve işsiz insanlardı.(Y/N:Işsiz diyince aklıma sınıfın ortasında"Yaşasın işsizlik!!"Diye bağıran arkadaşım geliyo.) Geri kalanı ise işi olup da suçsuz insanlara zorbalık etmek için burda olan insanlar.Bunu lola sevmiyordu.Eskiden böyle birşey yaptığı söylenebilir ama, artık sevmiyor gibi bişiy.Tekrar ormana yöneldi.Eski evinden kalan molozların yanına gidecekti yine.Gözlerini yere dikmiş, yavaş adımlarla ilerliyordu.
·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·
Lola,molozların önünde durdu.Molozları biraz süzdü.Dudakları aralandı.Birşey söylemek ister gibi.Ama ağzını geri kapattı.Daha doğrusu,ne söyleyebilir ki? Söylenecek birşey kalmamıştı.Zaten lola'yı duyamazlardı.Muhtemelen.
*Neden bu molozların içinde ölmedim ki..?*
Lola, kısa bir süre sonra yere oturdu. Onun için, burada durmanın bile bir anlamı yoktu.Sıkıntıdan parmaklarıyla oynamaya başlamıştı. Telefonu da yanında değildi.
*Bazen iyice salağa bağlıyorum. Ve bundan hoşlanmıyorum.*
Lola, çimlere yattı ve gökyüzünü izlemeye başladı.Leon ile bunu her zaman yapardı.Ama, genelde yıldızları izlerlerdi.Mavi gökyüzünü değil.Sonra kalktı ve molozlara son kez baktıktan sonra arkasına dönüp yürümeye başladı.
-"Molozlar ne kadar güzel, değil mi?"
Bu sesi heryerden tanırdı.Bu kanashiydi.Birden arkasını döndü.Çocuğun kızıl saçları ve kırmızı gözleri değişmemişti.Tıpkı, çocukluğundaki gibi.Lola, ağzından birkaç kelime kaçırdı.
-"Evi sen mi ateşe verdin?"
Kanashi bir kahkaha attı
-"Hayır, burası senin evin miydi? Ben ev falan yakmadım."
Kanashi, ellerini havaya kaldırdı.
-"İnan bana."
Lola tek kaşını kaldırdı
-"Senin gibi sapık birine güvenebileceğimi pek sanmıyorum. Hemde hiç."
Kanashi ellerini indirdi ve tekrardan pantolonunun cebine soktu.
-"Bu konudan güven.Ben kimsenin evini, özellikle de seninkini, yakmadım."
Lola gözlerini devirdi.
-"Peki, zaten sen olamazsın.O kadar zeki biri değilsin kanashi tamake."
Kanashi derin bir nefes verdi.
-"İ kidir ziki diğilsin kinishi timikiiii...."
Lola alayla gülümseyip arkasını döndü ve yürümeye devam etti.
-"Hem, inan bana, o kişi her kimse, bence eninde sonunda seni de öldürecek lola."
