Photograph (Harry Styles)

1. Phonecalls

Miley's POV

Soms had ik het even nodig om alleen te zijn, om even tot mezelf te komen. Af en toe was het fijn om stilte om je heen te hebben, in plaats van de geluiden van auto's, scheldende mensen en klikkende camera's.

Misschien was dat het enige voordeel aan mijn baan, je had pauzes van anderhalf uur, waar je tot jezelf kon komen en niet gek te worden van het steeds achter de computer zitten.

Misschien zou het je verbazen, maar ik bracht mijn pauze niet door als de rest van mijn 'lieftallige' collega's. Ik at nooit een broodje op de redactie zoals de andere mensen, ik mopperde niet met mijn medecollega's mee over hoe erg onze baan was.

Natuurlijk deed ik dat niet omdat ik het geen stomme baan vond, want geloof me dat was het zeker weten wel, maar omdat ik liever zo ver mogelijk van die plek vandaan ging. Ik ging weg van de stad, weg van onze redactie, weg van al het lawaai en de stank.

Zodra het 3 uur was, sprong ik gelijk in mijn goedkope auto, op weg naar 'hoe ver ik ook maar kon komen in een  half uur' en natuurlijk met mijn camera, die ik overal mee na toe nam. Een fotograaf ben je natuurlijk altijd, 24/7.

Maar helaas kon ik mezelf nog geen fotograaf noemen. Tenminste hoe omschrijf je iemand die papparazzi fotos maakt?

Ik noemde het zeker geen fotograaf.

Toen ik besloot om richting fotografie te gaan, stelde ik me heel iets anders voor dan een papparazo worden of de hele dag achter de computer zitten.

Ik had me voorgesteld dat ik veel zou reizen en foto's zou maken voor magazines, misschien zelfs dat ik mensen zou mogen fotograferen, maar ik wist nu dat ik te makkelijk had gedacht.

Toen ik de kans zag dat ik op de redactie zou mogen werken was ik natuurlijk blij, het was niet precies wat ik wilde doen, maar ik zou beroemde mensen gaan fotograferen en wie vind dat nou niet leuk?

Ik had het heel erg fout.

Ik woonde in Nederland, of te wel de enige mensen die ik kon fotograferen was Patricia Paay of Grondon en laten we eerlijk zijn, wie boeit hen nou wat?

Na de eerste week werken, had ik het wel gezien. De dag bestond uit veel achter de computer zitten en hopen dat je wordt uitgekozen om een 'Celeb' te mogen stalken en foto's te maken.

Hier zat ik dan op een op een heuvel, niet blij met mijn leven hoe hij nu was. Ik had het gevoel dat ik had gefaald, ook al was ik pas 20. Ik had het punt bereikt dat ik was aan het denken over wat er zou gebeuren als ik niet meer terug zou komen naar mijn werk, maar als ik er nu op terug denk ben ik blij dat ik dat wel heb gedaan.

----------------------------------------------

Ik stopte de sleutel in het slot en draaide de sleutel rond zodat mijn voordeur van het slot ging. Ik drukte mijn lichaam tegen de houten deur en duwde er tegen, zoals ik altijd deed omdat hij nog wel eens moeilijk open wilt, maar dit keer kwam er geen beweging in.

Ik zuchtte.

Ik probeerde het opnieuw.

Ik draaide de sleutel helemaal naar rechts en duwde tegen de deur, totdat ik er achterkwam dat dit niet kwam doordat de deur klem zat, maar omdat iemand het van de andere kant het binnenhuisslot op slot had gedraaid.