Photograph (Harry Styles)

2. The contract.

Miley's POV.

De regen viel met grote hoeveelheden uit de hemel en tikte op mijn capuchon, terwijl mijn benen een weg vonden langs de plassen naar mijn afspraak.

Toen ik aankwam bij het gebouw waar ik met Jasmine had afgesproken, liep ik door de automatisch-opengaande  schuifdeuren, terwijl ik mijn capuchon afdeed.

Toen ik de schuifdeuren weer dichtgingen, pakte ik snel een spiegeltje uit mijn tas en checkte of mijn make-up niet uitgelopen was. Toen dat het geval was, stopte ik het spiegeltje terug in mijn tas en bekeek snel mijn omgeving.

Ik stond in een soort wachtkamer met aan de zijkant duur beklede banken, er hing vooral abstracte kunst aan de muur en in het midden stond een balie.

Ik vond het allemaal maar overdreven en veel, alsof ze geld te hadden en het kwijt wilde.

De balie was dan voorzien van lichten en een schaal met pepermuntjes.

Achter de balie stond een vrouw, van ongeveer 50 jaar, druk te typen op haar computer. Ze had een bril op haar neus, haar opgestoken en haar bloesje was helemaal tot boven dichtgeknoopt met daar aan een naambordje, dat las 'Gerda."

Ik ademde nog een keer diep in en uit, voordat ik naar de vrouw achter te balie toe stapte.

Toen ik bij de balie aankwam liet ik beide armen erop rusten en schraapte mijn keel.

"Hallo, ik kom hier voor Jasmine Campbell," probeerde ik zelfverzekerd te zeggen, terwijl ik bijna de schaal pepermuntjes omstootte. Ik keek geschrokken naar mijn elleboog en de schaal, wat net goed ging, maar keek daarna weer de vrouw aan.

De vrouw's ogen gingen van mijn ogen, naar mijn elleboog en de schaal met pepermuntjes, die bijna kapot was gevallen en toen weer naar mij.

De vrouw keek me eerder geïrriteerd aan, maar trok haar licht gerimpelde vingers weg van de computer en streek haar blouse recht.

"Heeft u een afspraak?" zei ze op een monotone stem.

Ik was een beetje terug genomen van de strenge vrouw en knikte.

"Naam?"

"Miley Frangipane," zei ik terwijl ik één arm van de balie afhaalde en mijn lange bruine haar achter mijn oor deed.

De vrouw bekeek me, eerder met walging, van top tot teen aan en fakete snel een lach.

"Maar natuurlijk, Mevrouw Frangipane, ze verwacht u al," zei ze nog steeds met een neppe glimlach en stak haar arm uit en wees naar de gang achter mij.

"Loop deze gang door en de eerste deur aan uw linkerhand is haar kantoor."

"Oke, bedankt," bedankte ik haar, ondanks dat ze onbeleefd was geweest.

Dit hele gedoe was vaag, erg vaag, maar dat weerhield me er niet van om niet de instructies van de vrouw te volgen en liep de gang in tot ik bij de aangewezen deur kwam.

Zenuwen overspoelde mijn lichaam, terwijl ik klopte op de houten deur.

Ik hoorde Mevrouw Campbell zeggen dat ik binnen kon komen en ik legde mijn linker hand op de koude deurklink. Ik ademde nogmaals in een uit voordat ik de klink naar beneden drukte en de deur opende.

Ik liep haar kantoor binnen en sloot de deur achter mij.

Het kantoor zag er net zo uit als de wachtkamer, duur en breekbaar, en ik was bang dat als ik alleen maar zou ademen iets stuk zou maken.