Fotoğraf-Graffıtti.
Carly Rae Jepsen~Run Away With Me
Okuduğum bir kitapta genç bir kızın mutluluğu bulmak için Almanya'ya gittiğini anlatıyordu.Ne hoş ama değil mi?Kendi ülkesinden mutlu olmak için başka bir ülkeye gitmesi.Ama asıl bu değilmiş işte,kitapın ortalarına doğru anlamıştım,kız aslında sevdiği çocuk için gitmiş oralara.Platonik olarak aşıkmış.Mutluluk işte nerede olduğu belli değil.
Peki ya ben?Gerçekten mutlu muydum acaba?Evet ben gerçekten mutluydum.
Ben mutluluğu birilerinde bulmaya çalışmam ya da mutluluğun bana gelmesini beklemem.Ben giderim ona.Mesela bir keresinde Bensu ile birlikte işitme engelli çocuklar için işaret dili öğrenmiştik.Onların yanına gidip, hediyeler alıp vermiştik.İşte mutluluk budur bana göre.Onların o masum gülüşlerini gördükçe siz de mutlu olursunuz.O kadar masumlardı ki,bazen düşünüyordum 'Allah'ım bu dünya için fazla günahsız değiller mi?' diye.İnsan işte düşünmüyor değil.
Küçük bir kız çocuğunun eline dondurma ya da pamuk şeker verdiğinizde onu etrafa gülücükler saçarken görürsünüz ve otomatik olarak sizde gülersiniz.İşte küçük bir detay daha.
Düşüncelerimi beynimde ki tozlu rafladan birine koyup odamın haline baktım.Artık benim odam değildi.Ve artık bizim evimiz değildi.Babam matematik öğretmeni olduğu için tayini İzmir'e çıkmıştı.Oraya gideceğim için tabiiki de heyecanlı falan değilim.Öyle saçma düşüncelerim yoktur.Yani arada saçmalayabilirim fakat bu her zaman saçmaladığım anlamına gelmez.Her neyse işte.
Üzgünüm biraz sonuçta en yakın arkadaşımı burada bırakıyorum.Hadi ama çok fazla üzgünüm.Bensu.En yakın arkadaşım,ortaokuldan lise ikiye kadar hep en yakınımdı.Düz bir lisede aynı sınıftaydık.Eğer ailesinden izin alırsa o da İzmir'e yerleşmeyi düşünüyor.İşte bu güzel haber.Umarım izin verir.
Vücudumu kapıya çevirdiğiminde benden üç yaş küçük olan erkek kardeşimi kapı pervazına yaslanmış bir şekilde gördüm.
Uzun boylu siyah saçları bembeyaz teni olan ve bana benzemeyen ne kadar da tatlış bir kardeş.Allah aşkına bu çocuk nasıl benim kardeşim olabilir?Fazla tatlı ve yakışıklı.
Siyah saçlarının büyük bir bölümü sol gözüne kapatmış ve sağ tarafı kısacık.Bu modeli ben istemiştim,cidden çok seviyorum.Cidden baya yakışıklı.Ah bu çocuk büyüyünce ne hale gelir.Yanımda taşıyacağım hep.Gerçi şimdi de hep yanımda,hiç ayırmıyorum ama olsun.
"Ablam ve onun duygusal anları!"dedi sesini ağlamaklı çıkartarak.
"Enes seninle uğraşamam tamam mı benim mal kardeşim?"dedim sesimi biraz sinirliymiş gibi çıkartarak.
"Ah!Ben tabiiki de mal değilim.Ve...Anneaağ ablam bana mal dedi!"
Alt katta olan annemin duyacağında eminim,çünkü böyle anırırsa tabiiki de duyar.
Odamın ortasındaki iki büyük valizi büyük uğraşlar sonucunda odamdan çıkarttım.Merdivenlere kadar sürükleyip ikisini de aynı anda aşağı attım.Tabiiki de o valizleri indiremezdim.İçinde ben bile ne olduğunu bilmezken Allah aşkına niye bu kadar ağır bunlar?
Onları sen doldurdun Özüm.Neyin kafası bu?
Diye seslenen iç sesimi duymazlıktan gelip merdivenlerden aşağı indim.
"O valizleri kim attı öyle?"diye ellerini beline koyan bir adet annemle karşılaşmayı beklemiyordum dersem yalan olur.
"Ben.Ama anne çok ağırdı ben de atmak zorunda kaldım.Hem Enes'de yardım etmedi zaten."diye sitem ettim.
Çocuğa yardım et bile demedim ama yinede ben bilirim.
