Saklı Geçmişim

2.BÖLÜM- Hastane

Medya Eylül

Gözümü açmadan önce burnuma gelen kokuyla hastane odalarının birinde olduğumu anlamıştım. Hastane kokusundan nefret ediyordum. Doktorlar burada nasıl çalışıyor anlamıyorum. Altı yıl üniversite okuyup her gün bu kokuyu çekmek için uyuyorlar. Kafayı yemiş olmalılar.

Gözlerimi açmak için büyük bir çaba sarf etmiştim. Neden buradaydım? Ahh doğru intihar etmiştim ama başaramamıştım. Peki başarısızlığımın sebebi kimdi? O konuyla ilgili tek hatırladığım şey ise iki kahverengi gözdü ama o gözleri unutacağımı sanmıyorum farklıydı. Aslında bunlar pek umurumda değildi. Tek umurumda olan Emreydi. Ve artık yoktu. Emre benim ilkim idi. İlk arkadaşım. İlk dostum. İlk aşkım. Birlikte büyümüştük. Evlerimiz yan yanaydı. Aynı okullara gitmiştik. Biz birbirimize aittik. Her zaman o vardı. Şimdi ise tıklım tıklım onsuzum. Lanet olası bir trafik kazası yüzünden hemde. Almışlardı onu benden. Gözümden akan yaşlar yanağımı ıslatmaya başlamıştı. Sessizce ağlıyordum. Odanın kapısı açılınca hemen yüzümü çevirip uyuyormuş gibi yaptım. Odaya giren annemdi.

''Canım Kızım'' dedi saçlarımı okşarken. Sesi bitkin çıkmıştı. Günlerdir uyumadığını anlamıştım. Kesin yemekte yememiştir. Başıma uzun bir öpücük bıraktıktan sonra yatağımın yanındaki sandalyeyi çekip oturdu. Bunu sandalyeyi sürüklemesinden anlamıştım.

''İyi olacaksın kızım söz veriyorum.'' dedi.

Ve kapı tekrardan açıldı.

''Levent'' dedi annem. Odaya giren Babamdı.

''Doktorla görüştüm. Kızımızın psikolojik yardıma ihtiyacı olduğunu ve bizi en iyi bir psikologa yönlendireceğini söyledi.''

''Ne? Asla olmaz. Eylül zaten bunu kabul etmeyecektir. Bu tam bir saçmalık o daha on altısını yeni doldurdu.''

''Kızımızın iyiliği için Sultanım. Eylül için tek çözüm yolu bu emin ol buna fazlasıyla ihtiyacı var.''

''Peki'' dedi annem çaresizce. Babamın haklı olduğunu kabul etmişti. Normal şartlarda bunu reddederdim ama galiba gerçekten buna ihtiyacım vardı. Ve buradan kurtulmam için tek ihtiyacım olan annemlere sözünü geçirebilecek bir psikolog.