Zıt İki İnsan

" Kimse yaşamayı yaşlı bir adam kadar sevemez." 1. Bölüm

Nerden bilebilirdim ki bunun annemi son göreceğim gün olacağını. Bilseydim onu yalnız bırakamazdım ki !!! Babamdan sonra ağır gelmişti annemin ölümü. Tektim işte yalnızdım artık. Ağlıyordum öylesine ağlıyordum !!!Annemi defin ediyorduk. Çok kalabalık değildi cenazesi. Bizim kimsemiz yoktu ki zaten. İmamın merhumu nasıl bilirdiniz sorusu ile düşüncelerimi dağıttım. İyi bilirdik. Üç defa tekrarlandı bu soru. Ve işte herşeyim , , annem, tek varlığım defin ediliyordu. Keşke sıkıca sarıp koklasaydım onu. Derin bir nefes aldım. Artık yalnızdım.
1 hafta sonra...
Evde Kur'an okuyordum. Bir ses ile irkildim , kimdi gecenin bu saatinde !!
Mahalle de hep kavga olurdu yine onlardır dedim ama bitmek bilmeyen ses oldukça yakından geliyordu. Ayağa kalktım ve mutfağa , sese doğru ilerledim. Elim kalbimin üzerinde yürüyordum. İstanbul sokaklarında tek başına bir kız !!!
Oldukça ürkütücü öyle değil mi ?
Ama hala korkuyordum. Neydi Allah'ım neydi bitmek bilmeyen ses !!
Bıkkınlıkla üfledim. Öylesine bir saçmalık diye geçiştirdim içimden. Bir müddet sonra ses kesilmişti. Bende yatağıma yatmak için davrandım ve işittiğim ses ile tekrar durdum. KIZIM diyordu bir ses. Ses olmasına lakin ne görüntü nede başka birşey vardı. Annemi defin edeli bir hafta olmuştu. Hala onun etkisindeyim dedim kendi kendime. Sanırım bilinçaltım acımasızca oyun oynuyordu bana diyerek sesi bastırmaya çalıştım. Ama uyuyamıyordum. İçimde bir huzursuzluk vardı. Kalbim , yüreğim sızlıyordu. Yoktum sanki , bedenim vardı ama...
Kulağıma tekrar bir bebek sesi geldi. Ağlıyordu bebek. Kafamın içinde bitmek bilmeden ses yankılanıyor canımı acıtıyordu.
Yorulmuştum.
Tek hatırladığım kapanan gözlerimdi.
Gözlerimi açtığım da aklımda binlerce soru vardı.
Hangi ara buraya gelmiştim ?