Tot Onder De Groene Zoden

chapter 1

zondag 8 november 2015

Ik ben net klaar met het schoonmaken van mijn bureau met de spons die ik heb gekregen. Eigenlijk kreeg ik hem niet maar werd het mijn richting op gesmeten.
Carolien had weereens geen goeie dag .
Alsof ze die ooit heeft.

Ik ga zo beginnen aan de vloer en daarna kan ik eindelijk slapen.
Ze hebben hier wel schoonmakers. Daar hoor je mij niet over.

Maar ik scrob liefer de vloeren brandend schoon dan dat ik mee doe met de rest met hun "bejaarde joga" en dat soort lariekoek.

Nu zou je denken dat het een makkelijkere versie van joga is. Een waar je minder moet rekken ofzoeits dergelijks.
Maar nee. Bejaarde joga, damens en heren is makkelijker dan dat liedje....schouders....schouders

Het ligt op het puntje van mijn tong...

HOOFD!

Hoofd schouders knie en teen!

Dusja je begrijpt het vast wel als ik liefer mijn tijd op een andere manier verspil.

Ik stoot mijn teen tegen de tafel en stap mopperend naar achter.

"Potjandorie"

"Gaat alles goed daar?"
Vraagt carolien.

"Ja mam" roep ik terug.

"Mevrouw van bauw, wilt u mij alstublieft aanspreken met mevrouw devan en niet met al die nonsens."

Ze kijkt me streng aan.

"Ja caroli-mevrouw devan"

Ik zet mijn mooiste glimlach op en begelijd haar snel mijn kamer uit.

Opgeruimd staat netjes.

Ineens begint de ruimte lichjes te tollen.

Heb ik wel vaker gehad, en ik zoek er dus niet al te veel achter.
Ik zet langzame stappen achteruit tot ik mijn bed voel, waarna ik me laat zakken.

Mijn hoofd voelt zwaarder dan ooit en het voelt alsof ik in geen dagen heb geslapen.
Zo zie ik er trouwens onderhand ook uit.De wallen domineren mijn gezicht en mijn ooit efen huid zit onder de vlekken. De zeep hier. Daar zal het vast aan liggen.

Of mischien is het mijn alergie voor carolien en al haar "anti aging" producten.

Ik hoor een heftige zucht van de andere kant.

Dat meisje is 20,
24 hooguit en zit nu al haar onzichtbare rimpels te verbergen.

Alsof het smeren van botox op je huid je rimpels gaat voorkomen of verbergen.

Ik ben dan wel niet "up to date" met alle nieuwe technologie maar ik denk niet dat botox op die manier werkt.

Als het kon...als het kon zou ik vluchten.
Weer kind zijn,weer reckless kunnen doen.
Maar wij zitten hier nu.
Ik zeg dan wel 'wij' maar ik ben niet als hen. ik ben volkomen gezond, ik heb weleens een mental breakdown maar dit is onnodig. Niet dat dat hun wat boeit. Ze willen me vast hier houden tot ik onder de groene zoden moet.

Wegrennen is geen optie, dan loop ik uiteindelijk verwildert over straat terwijl hun me zoeken door heel het land en beweren dat ik 'tot alles in staat ben'. kleine kilderen zullen voor me wegrennen en daarbij iedereen die mijn foto op het nieuws heeft gezien. Nee ik hou het maar voor gezien.

Dit betekent wel dat ik mijn familie niet meer zie. Deze zin is al zo vaak door mijn hoofd gegaan, maar eigenlijk denk ik dat hun dat wel overleven, zij zijn tenslotte degene die me hier gedumt hebben.

"Voor mijn eigen bestwil"

Ik vraag me af of mijn kleinkinderen me missen.

Of mijn bassie beseft dat zijn kleinkinderen zonder oma op gaan groeien.

Vast wel een maandelijks bezoekje met wat geluk.
Maar dat noem ik geen oma zijn.
Dat maakt mij die ene vrouw waar ze maandelijks naartoe moeten.

Ik vraag me af hoelang het duurt tot ze bij de leeftijd komen dat oma bezoeken vervelend word.
Of zitten ze nu al in de auto te klagen dat ze van plan waren naar de film te gaan of buiten te spelen en ze nu iets stoms moeten doen.

Ooit zal sandy klagend onderweg hierheen komen omdat ze niet met die ene jongen kon afspreken.

Maar die tijd is het nog lang niet.
En daarnaast, dat ze ver wonen en mij weinig zien betekent niet dat het slecht eindigd.

Met die gedachte in mijn achterhoofd sta ik op op wat ik ben begonnen af te maken.