Islak Kelebek

Başlangıç

"Benim gecelerimi aydınlatan sadece bir hayalin' var, varlığınla aydınlatıyorsun sanki kalbimi, vücudumu; tüm kalbimi sarıyor beni sevdiğine inanmak. Hele ki sen bunu söyleyince elim ayağım kesiliyor sanki. Seni istediğim gibi, senin de beni istediğini düşününce mutlu oluyorum. Doğru kişi o diyorum, doğru kişi balım diyorum.."

(04.55,  9 Eylül 2011)

Terk edilen bir hayaldi benimki, adeta yapayalnız. Unutulmaya yüz tutmuşken yakaladım onu. En derinlerimde yaşattım yıllarca. Hem de tek başıma yaptım bunu. Sadece benim olmasına rağmen paylaşamadım kimseyle. Kimseyi almadım bu gizli dünyama. Korktum belki de, evet çok korktum. Birini senin yerine koyabilmekten korktum, bizi unutmaktan.. Sense hatırlamaktan korkuyorsun, gözlerinde gördüm: her kaçırışında aslında senin kaçtığını. Böyle olmak zorunda değildi oysa. Biz kalabilirdik. Sen istemedin..

                                       

Ve ben istemediğin her an daha çok bağlandım sana. Bir geleceğimiz olmayacağını bile bile sen diledim her defasında. Eskisi gibi olamazdık belki ama yeniden severdik birbirimizi.  Aşinaydım zaten gözlerine, yine eskisi gibi aşkla bakardım sana. Usulca yaklaştığımda, kendimi görürdüm gözlerinin siyahında. Yanağından öperdim masumca. Çok mu? Elini tutardım titreyen ellerimle.

Ya şimdi? İliklerimize kadar işleyen her an daha çok yakıyor canımızı. Benim suçum ya da ikimizin de. Ne fark eder ki bittikten, mutsuz olduktan sonra?  Hani "şimdi mutlu musun" diye sorduğumda demiştin ya 2 yıl önce "mutsuzum ama sebebi senin olmaman değil" diye, peki şimdi mutlu musun? Engellesen de bakıyorum fotoğraflarına, hangi biri gerçek diye geçiriyorum içimden. Hele ki 3 yıl önceki fotoğraflarından sonra.. Yoktur belki sende ama ben hepsini saklıyorum. Gözlerinin içi gülüyor hepsinde, özellikle de ikimizin olanlarda. Baktıkça dün gibi yaşıyorum o günleri. Ama artık tutamayacağım kadar hızlı geçiyor zaman.

Uzaklaşıyoruz çünkü. Her seferinde daha çok uzaklaşıyoruz. Bir daha hiç bir araya gelemeyecek kadar uzaklara..