Herkes gibiydik aslında..Herkes gibi.Farkımız yoktu diğer insanlardan.Hikayemizin ne zaman başladı hatırlamıyorum ama biliyorum ki çocukluğumun derinlerinde saklı..
Yazları yazlığa Güllük'e giderdik.Oyun oynamakla geçerdi bütün gün,denize giderdik; derin bir nefes alır sanki ciğerlerimde tekrar gelinceye kadar saklardım o tuzlu kokuyu..
Mert ve Yeşim en yakın arkadaşlarımdı.Galiba hoşlanıyordum o zamanlar Mert'den.Birlikte oyunlar oynardık akşamlara kadar,ailecek denize gittiğimiz de dönüşte omzunda uyurdum,bana deniz kabuğu,çiçek toplardı..
Hatırlarım birgün 4-5 yaşlarındayız.Kendine bıyık çizmiş keçeli kalemle yanıma geldi."Kızım büyünce ben seninle evlenicem"dedi.Ben de "Ben evlenmeyeceğim akıllım sen git Yeşimle evlen" dedim.Utandım, kızdım yerden ufak bir taş attım,alnına isabet etti.Üzüldüm,korktum ağlayarak onların bahçeden eve gittim.Annemden güzel bir azar işittim o gün..O gün diye kabul ederim hikayemizin başlangıcını..
Okul dönemi bitti yine Güllük'deyiz.Mertler ertesi gün geliyordu yazlığa heyecanlıydım aslında biraz,tavırları değişmişmiydi acaba? Sevgilisi var mıydı?Tedirgindim biraz..
Neyse ertesi sabah uyandım en sevdiğim küçük kırmızı çiçekli beyaz elbisemi giydim, saçlarımı açık bıraktım ,en sevdiğim parfümü sıktım.Koşa koşa odamdan indim tam kapıya doğru yaklaşmışken annemin bağırtısını duydum."Zeyneeppp,nereyee!Kahvaltı etmeden bir yere çıkamazsın!!"dedi.Ama meraktan ölürken kahvaltıyı düşünemezdim ama kaçarı yoktu.Kahvaltımı alelade yaptım aceleyle beyaz sandaletlerimi ayağıma geçirip çıktım.Önce bahçe çitlerinden arabalarını kontrol ettim,evet oradaydı araba,gelmişlerdi,gelmişti..
Hemen bahçe kapısından çıktım onların bahçesine girdim ev kapısına doğru giderken Mertin yüzünde ki sersemlikle belli belirsiz gülümsemeyle kapıdan çıktığını gördüm...
