3 ay oldu babam öleli. Kendimi eve hapsettim. Herkesle bağlarımı kestim. Artık sadece yaptığım şey ağlamak. Baba acısı gerçekten çok kötü. Baba kelimesini duydukça hep içim acıyıcak bundan sonra. Babamı çok seviyordum. Annem ben babam hep her işimizi beraber yapardık, birbirimize sormadan asla bi işe kalkışmazdık. Artık sadece annemle ben varız. Annemi hastaneye yatırdılar sakinleştirici falan verdiler. Onu hiç böyle görmemiştim. Ben hayattan bir çok beklentisi olan , hayalleriyle yaşayan bir kızdım. Oysa artık umutlarım , hayallerim ve beklentilerim yok oldu. Kendimi boşlukta gibi hissettim. Hiç yaşamadığım farklı duygulara kapıldım. Babamsız nasıl olacak bundan sonra hayatım bilmiyorum ama buradan bakınca mutsuz ve kötü görünüyor. Daha annemin çalışması lazım. Her şeyi her saniye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. Sürekli kötü şeyler düşündüğüm için de günler geçtikçe iyileşiyorum diyemiyorum. Annem hastahaneden çıkar çıkmaz iş bulmaya karar verdi . Aslında bir yer vardı kafasında . Ama orası olur mu acaba. Annemle babam çok önceden İstanbul da bir takı dükkanı açmışlar. Aslında işler yolundaymış , baya kazançlı bir dükkanmış ama hep kafalarında Ankaraya taşınma planları varmış. Annemin hamile olduğunu babam öğrenince de Ankaradan güzel bir ev alırız çocuk odasını çok güzel yaparız derken Ankaraya taşınmışlar. Ama İstanbulda ki ev ve takı dükkanları duruyor. Büyük ihtimal İstanbula gidiceğiz. 4-5 kere gitmiştim İstanbul çok güzel bir yer ama bu sefer kalıcı olacak. Zaten anneme sordum İstanbula mı gidiceğiz diye direk evet dedi. Bekle bizi İstanbul yeniden dirilmeye geliyoruz. Geçen gün zile ısrarla biri bastı 1 tane değil sürekli basıyo bende saçım dağınık, gözümün altı mosmor, Burnum kızarmış şiş, tişörtümü pijamanın içine sokmuş bi şekilde kapıyı açtım. Gelen Berfindi yani en iyi arkadaşım . Benle dertleşmeye gelmiş o gün beni güldürmeye çalıştı baya ama ben hiç gülmedim. Espiri yapıyo gülmüyorum bozuntuya vermeden kendi gülüyo. Akşam da zaten gitti. Biara yüzümü yıkarken aynaya baktım. Ya ben diğer kızları cidden anlayamıyorum. Onlar ağlayınca prenses gibi , ben ağlayınca morgdan kaçmış gibiyim. Of bu cuma İstanbula taşınıyormuşuz . Keşke babamda olsaydı . Bu sıralar da keşkelerim çoğaldı. Keşke şöyle olsaydı keşke böyle olsaydi, herşeye keşke demeye başladım. En çokta şuna yanıyorum babam hangi üniversiteye gitceğimi merak eder tercihler sunardı önüme. Ama hangi üniversiteyi kazanacağımı bilmeyecek. Ah be baba bana söz vermiştin ygs de ben hep yanında olucağım hiç stres yapmıyıcaksın bak gör diye. Nede tatlı konuşurdun sen babam. Biz gidiyoruz artık buralardan merak etme seni ve anılarımıza da yanımızda götürüyoruz.
