Ο Πόλεμος των Στοιχείων

Κεφάλαιο 8

Βέντους:

   Το σπίτι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μικρό κτήριο χωμένο στις παρυφές του μεγάλου δάσους που τύλιγε τη βάση του βουνού Λίθιρ. Κατασκευασμένο από ανοιχτόχρωμο ξύλο εναρμονιζόταν πλήρως με το περιβάλλον του, τους κορμούς των δέντρων που πετάγονταν από το έδαφος και κατέληγαν σε σκούρες πράσινες φυλλωσιές. Είχαν ακολουθήσει τη διαδρομή που τους υπέδειξε η Ούντα χρησιμοποιώντας τον ασύρματο του Φαλάκ. Στην αρχή ακουγόταν μπερδεμένη, έμπλεκε τα λόγια της και αδυνατούσε να θυμηθεί τις λεπτομέρειες του δρόμου αλλά σύντομα, μετά από πολύ υπομονή και με τη βοήθεια του παράγοντα της τύχης, βρήκαν το μονοπάτι που θα ους οδηγούσε στο καταφύγιο της Ρένερ.

   Την θυμόταν ελάχιστα από την επίσκεψη της στο παρελθόν (η οποία είχε επισκιαστεί στις αναμνήσεις της από την εικόνα του Κάτο). Ήταν ήσυχη γυναίκα, δεν μιλούσε πολύ παρά καθόταν και υπολόγιζε, είχε αυτό το βλέμμα που νόμιζες πως έφτανε μέσα στην ίδια σου την ψυχή, διαπερνώντας σάρκα, αίμα και κόκαλα. Αλλά παρόλα αυτά, πάντα φαινόταν σαν να ξέρει κάτι, κάτι παραπάνω από σένα για σένα. Σαν να μπορούσε να σε καταλάβει σε βαθύ επίπεδο, σαν η ψυχή σου να αποκτούσε υλική υπόσταση στα μάτια της. Υπήρχε κάτι πολύ βαθιά πνευματικό στην στάση της, κρυμμένο πίσω από γαλάζια μάτια και κουρασμένο βλέμμα.

«Την είχες δει τότε;» ρώτησε η Ίγκνις καθώς έφταναν στην τελική ευθεία. Το σπίτι απείχε μόλις λίγα μέτρα από το σημείο που είχαν σταματήσει, μισοκρυμμένες πίσω από έναν μεγάλο βράχο. Τα δέντρα έκρυβαν τον ήλιο δημιουργώντας μια παχιά σκιά. Τόση ώρα περπατούσαν κάτω από τον ήλιο με τη ζέστη να τους χτυπάει στο κεφάλι και τις ηλιαχτίδες να τυφλώνουν τα μάτια τους. Η αλλαγή της δροσιάς του δάσους ήταν ευχάριστη.

«Ήταν από τους εννιά του Συμβουλίου.» κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και η Ίγκνις έμοιαζε να διστάζει πριν κάνει και τις υπόλοιπες ερωτήσεις της.

   Δεν είχαν μιλήσει ποτέ πραγματικά για το τι συνέβη όσο η Βέντους βρισκόταν στο παρελθόν και για κάποιο λόγο το όλο θέμα είχε πάρει κάποια μορφή ταμπού ανάμεσα τους. Δεν ήταν πως φοβόταν να της μιλήσει για αυτό το αίσθημα σκοταδιού κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τη θολούρα που τύλιγε τα πάντα, την αίσθηση της διαφοράς μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, ήταν μια τρομακτική εμπειρία αλλά και εθιστική ταυτόχρονα. Μερικές φορές έβρισκε τον εαυτό της να αναρωτιέται πότε θα κατάφερνε να γυρίσει πάλι πίσω στο χρόνο, εκεί όπου τα πάντα έμοιαζαν να περνάνε τόσο βασανιστικά αργά και η ζωή ήταν τόσο διαφορετική, αλλιώτικη από το παρόν της. Η Ίγκνις φαινόταν, όμως, να αποστασιοποιείται από αυτό το κομμάτι της μέχρι τότε πορείας τους. Δεν την είχε ρωτήσει ποτέ αλλά μπορούσε να φανταστεί πως η απάντηση (αν ερχόταν κάποια απάντηση, δηλαδή) δεν θα της άρεσε.