Bu hayatin daha nasil bir yer oldugunu bilmedigim bir dünyadaydım.
Kendimi hissedip gozlerimii açtığımda birbirlerine sevgiden daha çok nefretle bakan bir yuvadaydım tabi buna yuva denilirse...
Ücüncü katta pencerenin ön kısmında caddeye bakan tarafında kendime ait bir yatagım var.
Caddenin karşısında ki sıra dağların arasından yüzüme vuran 'gün batımı' adeta yureğimi ürpertircesine bağırıyordu sen buraya ait değilsin diye.
Düşünüyordum ,evet ben buraya ait değilim , yetimhane köşesinden izlemek zorunda değildim 'gün batımını'
Hayatın zor şartlarımıydı bunlar?
Bilmiyorum düşünemiyorum belkide ama hissediyordum gerçek aile mutlulugu tadacagımı .
Düşlüyordum kendi kendîme gercek aile mutlulugu nasıl olur diye.
"Bir gün olacak bütün hayal ettiklerin " diye bir ses geldi arkamdan.
Evet bir erkek sesi olmalıydı bu.
Usulca bir ürpertiyle arkamı döndüm ki tahminim dogruydu.
Siyah saclı, kumral tenlerde muhtemelen benim yaslarimda olan bir çocuk bana dogru yaklaşıyordu.
Nedensizce bir heyecana kapılmıştım.
Güneş gözlüğünü çıkartıp saclarını bir yana doğru savurdu.
O an gözlerim gözlerine sabitlendi.
"Merhaba küçük hanım gün batımını severim. Gördüğüme göre sende seviyosun. Yanına oturabilir miyim?"
Kafamı olumlu anlamda salladım. Yanıma oturfuğunda çok yakınımdaydı nefes alıp verişini duyuyordum. Belirli aralarda alıyor ve belirli aralarda veriyordu.
"Kusura bakmayın ama benim hâyal kurduğumu nereden çıkardınız?"
Bir anda bana döndü. O kadar yakındı ki nefesini yüzümde hissediyordum.
"Benn... şeyy... yani tahmin ettim sadece."
Ne zırvalıyordu bu. Hic bisey anlamiyordum. Muhabbeti bitirmek icin bir tamam la yetindim sadece.
Gözlüğünü alıp usulca kalktı yanımdan. Ne dediğimi bilmeden
'Yine gel olur mu?'
Demis bulunuverdim. Ne diyordum ben. Yine sacmaliyordum. Evet tebessüm edip gitmişti.
Acaba kimdi o.
Yetimhaneden birisi degildi bu.
"Kendi kendine neler konusuyosun"
diyerek yanıma patavatsızca oturdu. Evet bu aybükeydi. Hiç dedim sadece.
Ardından 6 kişilik odadaki bütün arkadaslarım gelmisti. Curcuna kopuvermisti birden.
"Artık uyuma vakti" diyerek girdi odaya yetimhane müdüresi.
Bencede dedim kendi kendime bugünlük bu kadar aksiyon yeterliydi. Işığımı söndürüp uykuya dalmaya çalışıyordum ama bir yandan da bugünkü cocuğu dusunüyordum
Acaba adı neydi?
______________________________________*
Gözümü araladığımda sabah güneşi uyan dercesine vuruyordu yüzüme.
Bu gün benim icin huzurlu olacak gibiydi.Tekrar uykuya dalmadan Aybüke başımda bitti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gün Batımı
Aléatoirehani hep güneş batarken o muhteşem görüntü çıkar ortaya... bidaha hiç göremiyeceğimiz bir güzellik.. ama diğer gün görürüz yine işte... her akşam tekrarlayan muhteşem gün batımına eşlik eden her daim olacak olan Aşk...
