The life of a Cara lover

5*

We fietsten verder naar huis waar ieder van ons haar fiets snel aan de kant zetten. Iedereen van de straat stond te gluren door hun paarse fluwelen gordijnen ofwel stonden ze op straat met een bezorgde, beoordelende blik; mijn buurjongen van 16(Stan) zat op het dak met een fles drank naast hem. Hij keek bang, zijn gedachten waren leeg, hij was bezorgd en voelde zich schuldig. Hij zat met zijn handen in z'n haren en zat volgens mij (als ik het goed begrepen had met liplezen) te vloeken. Aangezien ik goed met Stan overweg kan en hem al jaren lang ken, maakte ik me heel veel zorgen. Ik ging vanzelf dichter bij de kring vol verbaasde mensen en paar politiemannen staan en ik zag al snel dat hij keek naar mij. Ik keek bezorgd terug met een vragende blik en blijkbaar had hij dat begrepen: hij deed een teken van een pistool en hield hem recht tegen z'n hoofd. Ik keek hem zo verbaasd aan dat hij er zelf ook even niet goed van werd. Sommige mensen hadden zijn teken gezien en je hoorde hun kreunen. Jill, een oude vrouw van onze straat die 5 katten heeft en ons altijd kilo's karamels geeft bij Halloween pakte een tissue uit haar handtas -die zo te zien uit de tweede wereld oorlog kwam- en veegde haar paar tranen weg. Bill daarentegen, een vervelende vijftiger die schuin over mij woont, draaide met z'n ogen en het leek alsof hij iets zei zoals "de jeugd van tegenwoordig". Ik moest mijn woede inhouden maar liep al snel naar mijn mama voor meer uitleg. Ze pakte me vast en ik rook haar vertrouwde parfum die me een gerust thuis-gevoel gaf. Ze zei dat alles wel goed ging komen en dat ik met mijn  vriendinnen al naar binnen mocht gaan. Ik kon het niet geloven dat die toffe, sociale, beleefde Stan zojuist zelfmoord had proberen plegen.

In de lokale supermarkt was er niet veel volk; bijna iedereen stond om de hoek naar het tafereel naast mijn huis te kijken. De girls en ik hadden 15 euro meegekregen van mam voor snoep. Ik pakte een rood karretje en reed er mee door maar ik merkte al snel dat één wieltje geblokkeerd was. We laden de kar vol met zuurtjes, matjes, Draculatanden, m&m's, gummybears, aardbeien, milka chocolade en frisdrank. We gingen naar huis en ik zag dat er nog een paar buren aan het napraten waren over het nieuws en dat Stan was verdwenen, samen met de politie. We maakten er nog steeds het beste van en wouden de traditie van de jaarlijkse superleuke sleepovers niet ruïneren. Na alles klaargezet te hebben (snoep, dekens, films) gingen we zitten in de zetel en begon het eerste deel van de sleepover: de film-marathon...