Sessizdi o gece hiç olmadığı kadar sessiz.Nefret kusuyordu gözleri,içi kan ağlıyordu.Sanki elindeki tek ekmeği alınmış, kalbinde ki huzur çalınmış ,sevgilisi tarafından aldatılmış biri kadar çaresizdi o gece...
Oysa ki o gece bunların hiç biri olmamıştı.Ne kıyamet kopmuştu ne de dünya başına yıkılmıştı.Sadece,yıllardır ölüsün diye dua ettiği kalbinde ona karşı zerre miktar sevgi bulundurmadığı ,yıllardır yaşadığı tüm kötü olayların sebebi olan babasını kaybetmişti o gece...
Duaları kabul olmuştu.
Peki o halde neden bu kadar büyük bir duygu içindeydi?
Neydi bu duygunun adı?
Neden o bilmiyordu?
Normal insanlar gibi göz yaşları içinde neden adını haykırmıyordu babasının?
Susuyordu hiç susmadığı kadar susuyordu...
Sebebi yaşadıklarıydı ,yaşattıklarıydı.
Babasının ölmeden önceki zamanlarını hatırlamaya çalıştı ama hatırlayamıyordu
Çünkü o babasıyla hiç tanışmamıştı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Körelen Kalp
Ficção GeralAynı parlak gökyüzünde Aynı renklerin altında Aynı eşsiz bahçe de Aynı ıslak çimenlerde Aynı müziği dinlerken Aynı hisleri hissedelim Aynı şeyleri düşünelim Aynı dünyayı birlikte paylaşalım diye Aynı kitapta buluşalım arkadaşlar...
