DUYGUSUZ

gülümseme

Ümit dünün yaraları üzerine giydiğimiz rengarenk çocuk pijamasıdır...

Özgür'ün satırları

Ne hissediyorum bilmiyorum.O satırlara sığmayacak kadar anlamlı ve bir şair'in şiirini süsleyemeyeceği kadar güzel,bir yazarın kalemine alamayacağı kadar da mükemmel...

   Dünyanın en güzel ritmi; onun,senin için çarpan kalbidir.
  demiş Bob Marley... 've Allah şahidim olsun o kalp bir gün benim için çarpacak.
...
Onun gülümsemesinde can bulduğum gibi,göz yaşlarında can çekişiyorum.ilk defa o gün sarılmış,kokusunu doya doya içime çekmiş ve ilk defa uzun zaman sonra göz yaşım özgürlüğünü ilan etmişti.onu öyle görmek kalbimi keskin bir bıçak misali ikiye bölmüş ve yetmezmiş gibi çizikler atarak kanlar içinde bırakmış,onu öyle gözleri yaşlar içinde görmek.
  
Ben özgür 25 yaşındayım.Bütün duygularını kaybetmiş,sinir ve öfkenin bütün vücuduna işlenmiş biriydim. Taki onu görene kadar bir eylül akşamı, eylül yağmuru'nun altında sevmiş.ve sevginin tohumlarını kalbime serpiş biri için cayır cayır yanmakta,ruhumun özgürlüğünü önüne sermiş biriyim.....

ASİ'den
 
Herşeye rağmen yaşıyorum. Bu hayatta kimim kaldı abimden başka.yavaş yavaş kaybediyorum herşeyimi,duygularımdan arındırılmış hissediyorum...damağımda kaldı mutluluğun tadı.kendimden vazgeçtim benden geriye bir şeyler kaldıysa eğer. Üzerimde kara bir lânet yok oluyorum. Kalbim avuçlarımda çürümeye başladı.
Hayatın Neresindeyim? Ne olarak varım? Hayal kuramıyorum gerçekler aldı yerini.

İçim dışımdan daha yorgun .öylesine nefes alıyor gibiyim.
Ruhumu satırlara dökmeyi seviyorum. Acıyı ilmik ilmik vücudumda hissetmeye başladığım an tükenmeye başladım.kara kedi gibi girdi hayat mutlulukla arama.ilk mutlu olduğum anı değil de son mutluluğumu hatırlıyorum sadece"üzerimde pembe pileli bir elbise ve aynı renkte olan pabuçlarım. Bir elim babamın elinde diğerinde elbiselerim gibi pembe pamuk şekeri" ve işte o an hayat bana en büyük kazığı attı. En değerlimi ben daha 7 yaşındayken avuçlarımdan aldı. Onun yerine kalbimi avuçlarıma bırakıp kahkahalar atmaya başladı. Babam son nefesini verdi ,pamuk şekeri yeri boyladı ve ellerim kana bulandı.
Gözlerimden bir damla yanaklarımdan avuçlarıma kaydı...
 
Hep aynı kâbus,küçük bir çocuk,küçük elleriyle kana bulanmış hayat...yeni bir gün ve ölüme bir adım.