Avukat

Yalnızlık Sembolüm

Yıllar önce başladı benim hikayem aslında. Yetimhanenin kapısına konulduğum gün. 5 yaşında hiçbir şeyden haberi olmayan bir kız çocuğuyken.

Annem beni yanına alacak diye ağladığım zaman , yetimhanenin soğuk duvarlarına yaslanıp canım çıkasıya bağırdığım geceler tek gerçek Eslin'in bana artık " yalnızsın birbirimizden başka kimsemiz yok. Bizi buradan kimse almayacak , artık mutlu olmak bize haram" demesiydi. Ondan sonra mutlu olduğum zamanlar sayılıydı. Bazı geceler kabus görüp uyanırdım. Yanımda kimse yoktu. Eslin'de o günlerden sonra evlatlık olarak gitmişti zaten. Tek başıma kalmıştım. Kimsesiz kız Bige.

Zorla okula gidip üniversite sınavına girdiğim zaman benimle birlikte sınava gelen hiç kimsem yoktu. Ne bir anne ne bir baba.

Suçlu olmak için birinin bir şeyini çalmanız veyahut birini öldürmeniz gerekmiyor.
Kimseden sevgi görmemeniz yetiyor suçlu olmanıza. Anne babanız yoksa siz en büyük suçlusunuz.
Aşagılıyorlar sizi, bağırıp hor görüyorlar.

Adaletsizlik başlı başına sarıyor etrafınızı. Kendim ve kendim gibi olanları korumak için avukat olmayı seçtim ben. Adaleti sağlamak için.

Mutlu olmaya başladım dedim o zamanlar. Hukuk Fakültesi birinci sınıf öğrencisiydim, heyecanlıydım, umutluydum en önemlisi istediğim bölümü kazanmıştım ve hayallerime büyük bir adım atabilmiştim.

Son sınıflardan bir çocuk bakıyordu bana. Mavi gözleri ışıl ışıl parlıyor masum masum gülüyordu gözlerimin içine. Sonradan öğrendim adını Baler.
2 ay boyunca koştu peşimden.
Korktum. Beni sevmez sandım yalan sandım. Yıllarca birikmiş sevgisizliğim gün yüzüne çıkmıştı. İnanasım gelmiyor her seferinde red ediyordum. Sonra ben de ona aşık oldum. Fark etmeden içime işlemişti onu görünce heyecanlanmaya başlıyor midemde ki kelebeklerin varlığını hissedebiliyordum. Sevgili olduk bir sene boyunca sorunsuz devam eden bir ilişkimiz vardı. Ben hiç tatmadığım bir duygu tattım. Sevilmek.
Sonra bana bir şey söylemeden gitti. Birgün çekip gitti. Okulu bitti ve gitti. Ben ağlayamadım bile. Duygusuzca devam ettim hayatıma. Ne bir arkadaşım vardı ne de bir yakınım. Okula gittim , işe gittim , yurda gittim. Sadece bu kadar. Üniversite son sınıfa gelince bir hukuk şirketinde çalışmaya başladım. Maaşım iyiydi. En azından bana yetiyordu. Kendime ait bir eve çıktım. Çok küçük olmasına rağmen mutlu ve huzurlu hissettiriyordu.

Zaman geçtikçe Haldun amca yani çalıştığım şirketin sahibi ile kaynaştık , sohbet ettik. Bir yalnızın halinden ancak bir yalnız anlıyormuş meğer. Haldun amcanında kimsesi yokmuş. Ne bir karısı ne bir çocugu ne de bir akrabası. 65 yaşında yapayalnız biri. Babam gibi oldu . O da beni kızı gibi sevdi. Geçen hafta trafik kazasından onu da kaybettim. Yine yalnızdım. Bence yalnızlık beni temsil ediyor. Yalnızlık Bige 'nin sembolü .

Mutlu olmak için zamanı geri sarmak mı gerekiyor ?