Kestim konuşmaları. Artık susarak döküyordum içimi sadece yazılara. Düşündüm, düşündüm ve düşündüm. Hayatım boyunca belki de ilk defa bu kadar çok düşünmüştüm. Yine beceremediğimi fark ettim. Bu hayatta yapabildiğim tek şey sevmekti. O duygu da kaydı yavaş yavaş zamanla el avuçlarımın arasından.Sevmeyi bile beceremez oldum. Sevemedim bir daha kimseyi. Tutamadım başka elleri, öpemedim başka dudakları. Gözlerime başka gülüşler değmedi. Hiçbir zaman herkesleşemedim. İnsanlar 'çivi çiviyi söker' mantığıyla hareket etti. Sevdiler lakin beklemediler. Seven insan beklerdi. Ben bekledim. Çok uzun süre bekledim, olmadı. Kestim umutlarımı, manalarımı, bekleyişlerimi. Bitirdim. Ben kendimi bitirdim sadece. Kimsenin emeği yok bu kanı ben kendi ellerimle bulaştırdım kendime. Bu halde olmayı ben istedim. Pişman değilim, yine olsa yine aynı şeyi yapardım. Kimseyi de ilgilendirmezdi. Sahi, zaten kimsenin umurunda da olduğum pek söylenemezdi. Haklılardı. Psikopat, sapık bir aşığı kim takardı ki? Her neyse, konumuz benim psikopatlığım veyahut takıntılarım değil.
Konu neydi ? Ne için yazıyordum bu yazıyı? Neden tekrardan düşünmeye itiyordum kendimi. Düşünme dedim kendi kendime, düşünmeyi bile BECEREMİYORSUN.
