Do I Wanna Know?

Κεφαλαιο 1

Μαρια: "μπορείς να με αφήσεις σε παρακαλω πολυ;"

Με έσφιγγε τοσο πολυ που ειχα γινει κόκκινη σαν ντομάτα και ημουν ετοιμη να εκραγώ...απτην ζεστη οχι απτην απόλαυση. Μπλιαξ!
Πριν λίγες μερες το να ειμαι στην αγκαλια του θα ηταν το μονο που θα ηθελα αλλα μετα απο οτι εκανε και με μια τοσο φθηνή δικαιολογία το μονο που θελω αυτη την στιγμη ειναι να του ρίξω μια μπουνια και να χαλασω αυτο το ηλίθιο χαμογελο στα χείλια του.

Λευτέρης: " δεν περίμενα οτι θα σε βρω εδω. Το ξερεις οτι κυκλοφορούν πολλα αγορια εδω γυρω και ειναι επικίνδυνα;"

Μαρια: "ναι, ξερεις εχω ματια και βλεπω. Επισης βλεπω και σενα, δυστυχως, και θα σε συμβούλευα να με αφησεις πριν χάσω την υπομονή μου."

Χαμογελαςε πονηρά και ανταπέδωσα το χαμογελο. Επειτα τον έσπρωξα και πηγα να φυγω αλλα εκεινος με πρόλαβε και με έπιασε απτο χερι. Με μια απότομη κινηςη με κόλλησε πανω του με την πλατη μου πανω στο στερνό του.

Λευτέρης: "Δεν ηθελα να τελειώσουμε ετσι, δεν ηθελα να τελειώσουμε καθολου. Εσυ ήθελες;"
Μου ψιθύρισε στο αυτί καθως κρατούσε σφιχτα τα χέρια μου για να μην του επιτεθω. Με ξερεις καλυτερα απο οτι περίμενα τελικα.

Μαρια: "αυτο ακριβως ηθελα, αλλιως δεν θα ειχαμε τελειώσει."

Λευτέρης: "ποσες φορές πρεπει να σου πω οτι ηταν μια βλακεία κατι τελειως ασήμαντο. Γιατι να χαλάσουμε οτι ειχαμε για μια μαλακια;"

Σιγα σιγα ελευθέρωσα τα χέρια μου και γύρισα αργά αργά προς το μερος του. Πλεον βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής.

Μαρια: "Μαλακια ηταν που σε εμπιστεύτηκα. Αυτο που εκανες απλα μου άνοιξε τα ματια. Χαρη μου εκανες."

Λευτέρης: "ξερεις πως νιωθω για σενα."

Πλησίασα αλλο λιγο ετσι ωστε τα χείλη μας σχεδόν ακουμπουσαν. Ηξερα οτι τον πονουσε αυτο.

Μαρια: "Μάθε λοιπον οταν νιωθεις κατι να το δείχνεις με πράξεις. Τα λογια που λες αν δεν μπορείς να τα κανεις πράξη δεν εχουν καμια ουσία."

Λευτέρης: "Μαρια μπορούμε να είμαστε ακομη μαζι, το ξερω, θελω να προσπαθήσω ξανα."

Μαρια:"Μην κανεις τον κόπο, αρκετά "προςπαθηςες" μεχρι τωρα. Καλη διασκέδαση."

Γύρισα και του έσκασα ενα φιλι στο μαγουλο και του χαμογέλασα οσο πιο γλυκα μπορούσα. Δεν ξερω τι εκανε μετα γιατι γύρισα και εφυγα χωρις να κοιτάξω πισω μου αλλα κατι μου λεει οτι το σαγόνι του έφτασε στο πατωμα. Σαν τα κινούμενα σχέδια. Βεβαίως περίμενε να νευριάσω να τον χτυπήσω να φωνάξω και τετοια. Νοοοπ. Αυτα δεν θυμίζουν την μαρια που ξερω. Οσο πιο ψύχραιμη εισαι τοσο πιο πολυ τους νευριαζεις. Οσο και αν σε πονάει δεν πρεπει ποτε να το δείξεις, δεν θα τους κανεις αυτη την χαρη.
Πραγματικα κάποιες φορές απορώ με τον εαυτο μου. Που παω και μπλέκω; Αυτος θεωρείται "κακο αγορι" κατι που ακούγεται ενδιαφερον αλλα η αληθεια ειναι οτι στο τελος παντα το μετανιώνεις. Γιατι αυτος ειναι απτά κακά αγορια που το παίζουν καλοί για να ρίξουν μια γκομενα. Και αυτο ειναι οτι χειρότερο.
Εν το μεταξυ ειχα φτάσει στην πίστα και προσπαθούσα να βρω τα κοριτςια ,μάταια ομως γιατι γινοταν πανικός και ουτε να περπατήσω δεν μπορούσα. Ξαφνικά καποιος έρχεται απο πισω μου και μου κλείνει τα ματια. Δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ειναι και ουτε να μάντεψω γιατι οσο και αν φωναζα δεν προκειται να Ακούγομουν πανω απτην υπέροχη φωνη του Enrique Iglesias που τραγουδούσε το αγαπημένο μου bailando.
Ξαφνικά γυρνάω αποτομα και βλεπω ενα μελαχρινο αγορι λιγο πιο ψηλό απο μενα με ενα μεγαλο χαμογελο στα χείλη.
Αμέσως πεφτω πανω του και τον αγκαλιάζω πολυ σφιχτα.
Του κανω νόημα για να βγουμε εξω και προχωράμε προς την πορτα. Με το πρωτο βήμα μου εξω νιωθω καθαρός αέρας να γεμίζει τα πνευμονία μου και τα ματια μου να βλέπουν καθαρά. Έχουμε περπατήσει μεχρι το λιμανάκι και καθόμαστε σε ενα πεζούλι. Ειναι ήρεμα εδω πολυ. Πολλα ζευγαρακια και παρέες κανουν ανεμελοι την βολτα τους διπλα στις όμορφες βαρκουλες που φωτίζονται απτο ολόγιομο φεγγαρι.
Οκ. Μου λείπει ηδη το παρτυ. Πολυ ρομαντζο βρε παιδια αλλα για χαρη των αφτιών μου και μονο θα υποστώ αυτο το μελοδραματικο θέαμα.