Do I Wanna Know?

Κεφάλαιο 3

Στέφανος: "Τσέκαρες την πίσω είσοδο;"

Κούμπωσα την μαύρη  ζακέτα και ανέβασα την κουκούλα μου έτσι ώστε να φαίνεται ελάχιστα το πρόσωπο μου. Περπάτησα προς το παράθυρο και κοίταξα προσεκτικά προς την πίσω είσοδο του αναμορφωτηρίου.

Αχιλλεας: "Είναι μονο 2 σήμερα...Πρώτη φορά το βλέπω αυτό!" Λέω κοιτάζοντας με περιέργια έξω απ'το παράθυρο. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ανοιγοκλείνω τα μάτια μου  και γυρνάω προς τον Στέφανο ο οποίος με κοιτάει με ένα μεγάλο πονηρό χαμόγελο.

Αχιλλέας: "Τι έκανες;" Ρωτάω σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος.

Στέφανος: "Εεεε κοίτα ίσως ,λέω εγώ τώρα ,ίσως ρε παιδάκι μου...να μπήκα κρυφά στο γραφείο του διευθυντή και να έκανα 2-3 τήλεφωνήματα.
Έλα τώρα μωρέ...να ξεκουραστούν λιγάκι τα παιδιά! Τους νοιάζομαι βλέπεις..."

Κούνησα το κεφάλι μου και χαμογέλασα.

Αχιλλέας: "Είσαι μεγάλος βλάκας...αλλά έξυπνος βλάκας! Καλά που θα φύγουμε γιατί αλλιώς θα έπαιρνες μια ωραιότατη τιμωρία...όλη δική σου!"

Στέφανος: "Χαίρομαι που πιστεύεις ότι θα τα καταφέρουμε απλά να σου πω ότι θα πρέπει να βγάλουμε νοκ-άουτ αυτούς τους δύο εκεί κάτω...και δεν είναι μικρόσωμοι."

Αχιλλέας: "Νομίζω ότι το 'χουμε!"

Τον κοίταξα και έβαλα το σακίδιο-βαλίτσα μου στην πλάτη μου. Το μόνο που είχε μέσα; 2 μπλούζες, ένα μπουκάλι νερό που έκλεψα απ'την τραπεζαρία και το κουτί με τα προφυλακτικά. 

Ένα καλό με το αναμορφωτήριο: δεν χρειάζεσαι βαλίτσα.

Ο Στέφανος άνοιξε ολόκληρο το παράθυρο και κρέμασε τα πόδια του. Τον πλησίασα και με ένα νεύμα είχε ήδη ξεκινήσει να σκαρφαλώνει προς τα κάτω. Κάθισα και γω στο πεζούλι του παραθύρου και κρέμασα τα πόδια μου. Σκέφτηκα να γυρίσω να κοιτάξω για μια τελευταία φορά το δωμάτιο μας, να το "αποχαιρετήσω", αλλά δεν έκανα τον κόπο. Δεν υπήρχε λόγος να χάσω χρόνο για κάτι τόσο ασήμαντο. 'Επιασα σφιχτά τον πέτρινο σωλήνα και ξεκίνησα να κατεβαίνω. Είχε ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι και έκανε πιο εύκολη την διαδικασία. Προσγειώθηκα με έναν ελαφρύ γδούπο στο έδαφος. Τα χαλίκια όμως δεν βοηθούσαν και πολύ και με το πρώτο μου βήμα προς τον Στέφανο έκανα και τους δύο φύλακες να γυρίσουν προς το μέρος μας. Κοίταξα τον Στέφανο και σήκωσα τους ώμους μου σαν να λέω "δεν φταίω εγω".

Φύλακας α: "Τι κάνετε τέτοια ώρα εδώ έξω;"

Ένας ψηλός και μεγαλόσωμος άντρας στεκόταν μπροστά μου με τα χέρια πιασμένα πίσω στην πλάτη χαλαρός και αυστηρός. Κλασσικός φύλακας του Νελ Μπούιο.