Memories and past{continue for It was beautiful doesn't mean that a good...}

No.1

Ένα σορό κούτες γύρο στο χορό.
Μεγάλες-μικρές σε σομον χρώμα να γεμίζουν το σπίτι, οι καναπέδες τυλιγμενοι, και ένα άδειο σπίτι.
Ο κύριος του φορτηγού έφερε και την τελευταία κούτα με τα ρούχα.
Τον ευχαρίστησα πληρώνοντας τον και τον χαιρετησα ευγενικά καθώς έβγαινε από την πόρτα.
Ξάπλωσα στον καναπέ με τη ζελατίνα να κολλάει στο δέρμα μου.
Αναστέναξα και έκλεισα τα μάτια μου.

Πάει ένας χρόνος. Ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που άρχιζαν να βελτιώνονται όλα. Πλέον σπάνια βλέπω εφιάλτες. Έχω να δω αύτες τις γαμημενες αναμνήσεις καίρο.
Θέλω να πίσω τον εαυτό μόυ ότι είμαι καλά. Κυρίως το μυαλό μου που παίζει ύπουλα παιχνίδια.
Έχω ηρεμήσει κάπως. Όχι σκοτάδι.
Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει μέσα μου. Δεν χαρακανομαι πλέον.
Αν και δεν θα με χαλούσε αν κάποιες φορές το ξανά Κανά. Είναι μια μικρή απλή συνήθεια μπορώ να πω.
Έχω επισης να δω τον Λεόν και τα υπόλοιπα άτομα από την δουλειά μήνες. Μόνο με την Βικτώρια κρατάω επαφές. Θυμάμαι τον προηγούμενο μήνα ότι είδα τον Λεόν στο δρόμο και έτρεξα μέσα σε ένα μαγαζί, αλλά για κακή μου τύχη μπήκα σε μαγαζί με αντρικά εσώρουχα λέγοντας στην πωλήτρια του μαγαζιού ότι είναι δώρο για τον αδερφό μου. Αν και ήταν γουστοζικο το μποξερακι με το μπατμαν που αγορασα σε μαυρο χρωμα, το πέταξα όταν πήγα σπίτι.
Επισης θυμάμαι την μέρα που αποφάσισα να φύγω από την δουλειά μου. Ήταν φρικτή. Αλλά η αναμνήση της με στοιχειώνει κάποιες φορές. Ποτέ δεν ήξερα ότι Λεόν μπορεί να γίνει τόσο αγριανθρωπος που θα φτάσει σε σημείο να με χτυπήσει για να μην φύγω από την δουλειά του. Ευτυχώς βρήκα τρόπο να φύγω όταν σηκώθηκε για να βγάλει την ζώνη του για να με χτυπήσει. Έτρεξα όσο πιο πολύ μπορούσα εκείνο το βράδυ. Με τα αίματα στα χέρια μου από τις χαρακες και το σώμα μου αδύναμο, αλλά έτρεχα μέσα στους σκοτεινούς δρόμους του Λονδίνου για να ξεφύγω. Ακόμα και όταν δεν με ακολουθούσε νόμιζα ότι ήταν από πίσω μου και ότι από στιγμή σε στιγμή θα με πιάσει. Ήταν ανυπόφοροι οι πόνοι το βράδυ. Είχα γεμίσει με πενταντιν το σώμα μου και ξάπλωσα καλύπτοντας το στόμα μου για να μην ουρλιάζω δυνατά από τον πόνο. Το επόμενο πρωί πονούσα αρκετά, αλλά όχι τόσο όσο πονούσα ψυχολογικά. Επισης θυμάμαι όταν ενημερώθηκα από την εφημερίδα ότι οι γονείς μου ήταν νεκροί μια για πάντα. Το αεροπλάνο ερχόταν Λονδίνο. Χαίρομαι που αυτό το αεροπλάνο δεν έφτασε ποτε στο αεροδρόμιο του Λονδίνου. Αν και όχι για τους άλλους ανθρώπους. Δεν χαίρομαι για αυτούς. Για τους υποτιθέμενους "γονείς" μου χαιρομαι αν και ακουγετε εγωϊστικο πραγματικα ειμαι ευγνώμων για αυτό. Γιατι τι? Θα ερχόταν εδώ και νόμιζαν ότι ξανά θα γίνουμε όπως παλιά? , αλλά και πάλι ποτέ δεν θα μάθω γιατί θα έρχονταν. Μα δεν με νοιάζει . Παλιά τους ήθελα εδώ δίπλα μου. Τώρα απλά δεν νιώθω για αυτούς. Τίποτα. Από την ημέρα της κηδείας. Αν και δεν είδα τα πρόσωπα. Κανέναν δεν άφησαν να δουν τα πρόσωπα και ακόμα απορώ το γιατί. Παρακάλεσα γιατί είπα Πως ήμουνα η κόρη τους αλλά και πάλι δεν με άφησαν.
Από εκείνη την ημέρα λοιπόν δεν ένιωθα πλέον. Γύρισα στο σπίτι με την απόφαση να αλλάξω.
Επισης γνώρισα και τον Χάρυ. Ένα ωραίο παιδί με καφε μπούκλες, πρασινα μάτια, γυμνασμένο σώμα, με ένα τατουαζ, ψηλό και αδύνατο. Πριν δύο μήνες μου είχε ζητήσει να παντρευτουμε αλλά του είπα πως είναι νωρίς ακόμα για τέτοια. Και τώρα απλός βγαίνουμε κάνουμε φάση, μου έβαλε δάχτυλο μια φορά και του πήρα πίπα, αλλά τίποτα παρά πάνω είναι καλό παιδί και θα ήθελα όταν γίνω εντελώς καλά να παντρευτούμε. Και τέλος άλλαξα εγώ... τον εαυτό μου. Εβαψα ξανθα τα μαλλιά μου αν και δεν είναι σαν το φυσικό μου αλλά εντάξει. Έβγαλα τους φακούς επαφής δείχνοντας πάλι τα γαλαζοπράσινα μάτια μου. Ανανέωσα όλα μου τα ρούχα πετώντας όλα τα ξεκολα που είχα. Και βρήκα και δουλειά ως υποδιευθηντρια στα Hοnton Center.
Και τώρα βρίσκομαι στο καινούριο μου σπίτι, ένα μεγάλο και ευρύχωρο μέρος. Όχι όπως το παλιό. Το παλιό ήταν τεράστιο. Αυτό είναι λίγο πιο μικρό, αλλά ωραίο. Αν και παραδέχομαι πως δεν μπορώ τα μικρά σπίτια.

Δεν άφησα άλλες αναμνήσεις να έρθουν. Άνοιξα τα μάτια και κάθησα στον καναπέ. Κοίταξα γύρο μου ξέροντας ότι έχω πολλά να κάνω οποτε ξεκίνησα την δουλειά.
Το βράδυ θα βγω με τον Χάρυ και είναι εννιά το πρωί οποτε πρέπει μέχρι τις οκτώ το βράδυ να έχω τελειώσει τα πάντα.
"Καλή μου συνέχεια λοιπόν" είπα αναστεναζοντας και σηκώθηκα.

- first chapter.
Ελπίζω να είναι καλό.
Έκανα μια ανακεφαλαίωση πρώτα από όλα. Ελπίζω να καλυψα τα κενά από την προηγούμενη ιστορία. Όσες έχετε απορίες που δεν πιστεύω ρωτήστε.
Καλή συνέχεια. ♥♥♥