Aşk Ve Gurur

2."Arada Kalan"

Otobüs beşik gibi sallanıyordu.Ardından durunca otobüstekilerin hepsi sallandı.Ben de dahil.Allahtan düşmemiştim.Dur bir dakika.Ben kimin üstündeydim?İnanmıyorum.Bu?Burak'ın kavga ettiği çocuktu.Hemen üstünden kalkarak arkamı döndüm.

"Özür bekliyorum."dedi bilmiş bilmiş bakarken.

"Herşey karşılıklı."dedim ona dönerek.
Kolumdan sıkıca tutarak
"Senden bir özür bekliyorum dedim."dedi sesinin tonunu git gide arttırarak.
Korkmaya başlamıştım.

"Kolumu bırakırmısın?Canımı acıtıyorsun."dedim elimi çekmeye çalışırken.Ama işlemiyordu.Demir gibi güçlüydü.Kolumu hafif gevşetmiş olacakki yere kapaklandım.

"Seninle sonra görüşeceğiz."dedi tehdit eder tonda.Hatta düpe düz tehdit ediyordu.Nereden geldim bu otobüse?Keşke bir taksi tutsaydım.Ama artık çok geçti bulaşmıştım bir kere.Burak duysa öldürürdü beni.Evin yakınlarındaki durakta inerek hızlıca eve doğru ilerledim.Kenarda küçük bir çocuk diz çökmüş ağlıyordu.Minicik elleriyle yüzünü kapatıyordu.Bende yanına doğru ilerleyerek yüzüne doğru eğildim.

"İyimisin?"dedim sakince.
Bir süre yüzüme baktıktan sonra ağlamaya devam etti.Sorumu yineledim.Ama yine cevap yoktu.

"Bak sana yardımcı olabilirim."dedim ikna eder tonda.

"Beni aileme götürürmüsün?"dedi hafif bir tebessümle ve devam etti.

"Yetimhaneden kaçtım.Beni almaya gelecekler.Peşimdeler."dedi ayağa kalkarken.
Yetimhaneden mi kaçmıştı?Birden eski anılarım belirmişti gözümde.Sahiplenmeyi bekleyen bir sürü küçük beden.Kimse benim gibi şanslı değildi demek ki?Meral ve Poyraz aklıma geldi.Acaba şimdi ne yapıyorlardı?Hauat elbet karşı karşıya getirecekti bizi.

Küçük çocuğun elinden tutarak söylediği adrese doğru gittik.Pek uzak değildi.Etraftaki evler yıkık döküktü.En sonda sağlam olan tek evde durduk.Çocuk içeriye doğru koştu.Özgürlüğüne kavuşmuşçasına...
Ardından içeriden bir genç geldi.İlk başta korkmuştum ama sonradan bir rahatlama gelmişti.

"Aliyi getiren sizmisiniz?"dedi hafif bir tebessümle.Sanki bu çocuğu bir yerde görmüştüm.

"E...vet."dedim kekeleyerek.

"Korkmanıza gerek yok.Sadece Kuzgun Abim sizi yanına çagırıyor."
Kuzgun mu?O da kimdi?Burak beni kesin öldürecekti.Çantamı sıkıca tutarak genci takip ettim.Kafayı yemiştim heralde.Evin içi beni şaşırtmıştı doğrusu.Çünkü muhteşem dekorları vardı diğer evlere oranla.Genç bir kapıda durup kapıyı açtı.Koltukta 1.90 yatan genç istifini bozmamıştı.Küçük çocuk ona bir şeyler söylüyordu.

"İşte bu abla beni buraya getirdi."dedi büyük bir sırıtmayla.
Gencin dikkatini çekmiştim.Hafif rahatsız olarak yüzünü bana döndü.

"Sen...??"dedim baş parmağımla göstererek.

"Senin ne işin var burada?"dedi sertçe.

"Asıl senin ne işin var burada?"dedim soruya soruyla cevap vererek.

"Burası benim evim.Benim bahanem bu ya senin?"dedi emin bir tonda.

"Kuzgun Abi o abla beni buraya getirdi."dedi küçük çocuk.

"Çıkın odadan."dedi bağırarak.Hepsi çıktıktan sonra bende tam çıkarken kolumdan biri tuttu.Beni kendine çekerek duvara yasladı.

"Sen herşeye burnunu sokmak zorundamısın?"dedi dişlerinin arasından.

"Elerini çek.Bu ikinci canımı acıttığın."dedim bileklerimi çekiştirirken.Derdi neydi bunun?

"Bu son olmayacak küçük hanım.Böyle her şeye karışırsan daha çok canın yanacak."dedi tıslayarak.
Telefonum titriyordu.O da anlamış olacakki pis ellerini bileklerimden çekti.
Telefon ekranına baktığımda 'Burak'yazısını gördüğümde irkildim.Tabi eğer okulda kavga ertiği çocukla birlikte olduğumu bilse beni öldürürdü.Telefon ekranını kaydırarak gelen sese kulak verdim.