As You WISH

CHAPTER 1: A Dead Classmate's Voice

A/N: Thank you po sa nag-anticipate ng story ko. ^__^. Love you~ I hope you'll not be dissapointed sa UD~ I tried my best. Love you guys~ ^__^

Revised po ito. :) 

 Spaced out Xyrha on the side ^__^ -----> 

_____________________________________________

*splash*

*splash*

*splash*

*boogsh*

"O-ouch... P-please..."

Nadapa ako, at hindi ko makayanang tumayo. Kanina pa ako tumatakbo, tumatakbo ng walang direksyon....

Makalayo lamang sa kamay ni kamatayan..

Palapit na siya ng palapit, parang sabik na sabik na kunin at angkinin ang buhay ko. Sumasabay ang bawat patak ng ulan, sumasabay din ang bawat patak ng luha ko...

Patak ng luha kong nagpapakitang buhay pa ako...

Ngunit alam ko, mauubos din ang luha ko, pagnakuha na ni kamatayan ang buhay ko...

"Oh no little kitten... Hinding hindi ka makakawala..."

"P-please. Maawa ka! Hindi ko sila sinaktan! I didn't do anything to them! i don't deserve this!"

Paano nila nagawa ito sa akin. Wala akong kasalanan! Wala! Sila dapat ang nandito! Sila dapat ang nakadapa at nababasa ng ulan! Sila dapat ang nakaluhod dito at nagmamakaawa! i don't deserve this! I don't deserve this fate!

"Oh my little kitten.. But the voice of vengeance said they want you... DEAD."

"NOOOOOOO!!!!!!!"

<Xyrha's P.O.V>

"Oh my God! Si Catherine Dizon? Kakaawa naman."

"Yeah, nahanap na lang daw siya sa library na walang buhay."

"That's strange. Sino daw may sala?"

"Suicide daw. Wala naman kasing ebidensya na may pumatay sa kanya."

Nandito kami ngayon sa classroom namin. And the atmosphere is really depressing. Hindi yung usual na maingay, magulo at puro chismisan ang naririnig. Instead, tahimik, walang kibuan, nakatulala ang lahat at ang tunog lamang ng orasan ang naririnig.

Dahil sa mismong araw na ito, isang malamig na bangkay ang nakita sa library,  at iyon ay katawan ng aming kaklase, si Catherine Dizon. Nahanap lamang siyang nakahandusay, hindi humihinga at duguan.

*tick.tack.tick.tack*

*creek*

"Morning class." 

Pumasok si Ms. Feliano and her aura is really sad, not her usual mood. Naglakad siya ng pagkabagal papunta sa table niya. Sabagay naging kaclose niya din si Catherine kahit papaano. Open kasi si Ms. Feliano pagdating sa students niya, nandiyan siya para makipagkwentuhan at makipaghalubilo, kumbaga second mom ng klase si Ms. Feliano.

Hay. This is the saddest day I ever experienced here in school.

"Good morning Ms. Feliano." 

"What's good in the morning." Bulong ni Eliana sa akin. Ang aking bestfriend at seatmate.

"Nothing. I guess." Sabi ko.

Yeah. Nothing's good in the morning.

"Siguro naman alam niyo na kung bakit wala si Ms. Dizon ngayon. Ating ipagdasal na lang ang kanyang namayapang kaluluwa at sana'y masaya na siya sa piling ng Diyos. Sadyang may mga taong mawawala sa ating buhay, ngunit may mga taong darating at mas papasayahin tayo." Sabi ni Ms. Feliano.