Gdybym wiedziała co niesie za sobą blask Twoich oczu, co z moim sercem robi Twój uśmiech i jak reagują na woń twych perfum motyle w moim brzuchu, nigdy nie pozwoliłabym sobie na zatonięcie w Tobie.
Gdybym tylko wiedziała o ilości nieprzespanych nocy, gdybym wiedziała co niesie za sobą blask Twoich oczu, co z moim sercem robi Twój uśmiech i jak reagują na woń twych perfum motyle w moim brzuchu, nigdy nie pozwoliłabym sobie na zatonięcie w Tobie.
Gdybym tylko wiedziała o ilości nieprzespanych nocy, wypłakanych łez i bólów serca, nie zatonęłabym w Tobie.
Oddałam Ci całą siebie, każde swoje spojrzenie, każdy uśmiech, każdy oddech – a Ty? Ty wyciągasz ode mnie więcej. Z każdym dniem o wiele więcej.
Topie się, tonę i wcale nie chcę wołać o pomoc. Nie chce, by ktokolwiek wyławiał mnie z blasku Twego spojrzenia. Chce po prostu byś mnie uratował. Jednym słowem przeznaczonym dla mnie. Jakimkolwiek znakiem, że wiesz o moim istnieniu.
Choruje każdego dnia, to uczucie rozdziera mnie na pół. Bo chciałabym nareszcie uwolnić się od Ciebie i pójść dalej, ale z drugiej strony wcale tego nie chce. Bo pragnę Cie każdą, najmniejszą cząsteczką mojego ciała.
I chyba pokochałam krzywdzenie siebie samej. Pokochałam tę niepewność i tęsknotę za każdym dniem, jak gdyby miał przynieść mi coś niespodziewanego.
Na zawsze Twoja.
