can't speak ¦ 1
She lost both of her parents at the age of 12 because of a tragic event. Due to physical and mental trauma, Brielle Sanchez had lost her ability to speak.
Life wasn't easy, especially to a person with a disability like her.
She str...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Tagaktak ang pawis ko nang magmulat ako ng mata.
My mouth felt dry and my throat was terribly aching.
Hinihingal kong kinapa ang gilid na bahagi ng aking kama para haplusin ang balahibo ni Kobe upang pakalmahin ang sarili but I was surprised to realize that my dog wasn't beside me anymore.
Bumalikwas ako ng bangon dahil sa pagkataranta. Mabilis kong hinagip ang collar nito na nasa bedside table upang tawagin ang atensyon nito.
I slowly roam my eyes around, my grip around Kobe's collar bell tightens when my eyes landed to the open door of my room.
Nangunot ang aking noo.
But I remember locking it before going to sleep..or didn't I?
Bumaling ang tingin ko sa kanang bahagi ng aking kwarto kung nasaan ang bintana.
It was raining..
Kobe hates the sound of the rain.
Bumuntung hininga ako sa kawalan bago marahang umalis ng kama. Ang ilaw ng lamp sa aking kwarto ang nagsisilbing tanglaw ko upang hindi ako tuluyang lamunin ng walang hanggang kadiliman.
I rang his bell once more as I made my own way downstairs, but just like earlier--I got no response from Kobe.
Sa pag-apak ko sa pinakahuling baitang ng hagdan, ang sunod sunod na tahol ni Kobe ang nag-echo sa kabuuan ng bahay.
My forehead creased when I look up to the clock that was hanged along the wall of our house's stairs.
10:23
I let out a deep breath.
But just when I was about to step forward and rang his bell, something made me stop.
"Will you please shut that fvcking dog's mouth, Mauricio?" tila inis na sambit ng kung sino.
I was frozen on my position upon realizing that I was never alone inside my own house.
Awtomatikong nanginig ang kalamnan ko sa narinig. Napaatras ako.
"Let Eron do it! Kilala niya yang aso, hindi ba? He told me that he was here last week! Teka, nasaan nga ba yung lalaking iyon?"
My lips went in awe. I held my chest in fear. Pakiramdam ko ay muli akong mauubusan ng hininga.
"Oh fvck this!"
Napatalon ako sa gulat nang marinig ko ang malakas na palahaw ng iyak ni Kobe, sinundan iyon ng animoy pagtama ng katawan nito sa kung saan.
Humigpit ang hawak ko sa collar nito. Unti unting namuo ang malalaking butil ng luha sa sulok ng aking mga mata.
My lips tremble as I look behind me.
I-I need to hide myself..
My slippers made a scrapping sound when I turn around. But when the image of my dog flashes before my eyes, that's when I lost it.
Nanginginig kong pinihit ang sarili upang tunguin ang pinagmumulan ng mahinang iyak ni Kobe.
I was shaking..
My head was clouded with so many things right now.
Gusto kong magtago at tumakbo..pero wala akong lakas gawin ang bagay na iyon dahil nanganganib ang kaisa isang meron ako.
I breathe.
As I peek my eyes through the kitchen's door, hindi ko maiwasang mapatakip ng bibig nang makita ang nakahigang bulto ni Kobe sa sahig.
Tumulo ang luha ko.
"I hate loud fvcking things.." as if a cue, the guy who was standing infront of him kicked Kobe in its ribcage.
The bell that I was holding made a faint sound when I step back.
Awtomatikong bumaling ang dalawang pares ng mata sa aking direksyon.
Slowly, their lips that was pressed into a thin and grim line rose into a sly and a mischievous grin.
"Oh, our little mute bitch is now finally awake.." he happily announced.
I shook my head, muffling a small cry.
I stepped back, only to meet a pair of cold hands touching my shoulders along with a soft whisper beside my ears.