Umudumun Tükendiği Yer

SEVDİK BABA, HEPİMİZ ÇOK SEVDİK

Sevdik baba. Hepimiz çok sevdik. Hepimiz çok sevdikde, onu benim kadar güzel seven olmaz baba. Kirpiklerini seviyordum ben o adamın. Kaşlarına aşıktım, gözlerini süslediği için. Ellerini seviyordum, üşüdüğümde ısıttığı için. Sevdik baba. Hepimiz çok sevdik. Çok sevmek yetmez bazen. Güzel sevmeli insan. Aşık olmalı ruhundaki çılgınlığa. Ben onun ruhunu seviyordum. O kadar çok seviyordum ki, onunla yan yana geldiğimizde arada bir ruhum onun ruhuna karışıyordu. Ondan ayrı kalamıyordum, yıllarca yan yana olsak ayrıldığımız saniye özlerdim işte. Güzel sevdim. Çok güzel hemde. Ellerini tuttuğumda attığı damarını sevdim, kalbimin atışlarını hissettirdiği için. Ben her insan olmadım baba. Öyle bir bakıyorduki, sanırsın pariste balayına çıkıcaz. Bu umutların, yıkılışını izliyorum şimdi. Aldım elime kahvemi, bir yandan yudumluyorum, bir yandan yazıyorum, bir yandan çekiyorum sigaramdan birer duman. Her dumanı içime çekişimde, içimdeki dumanın bile onun adını sayıkladığını hissediyorum. Ama sadece hissediyorum. Tabikide seni unutmadım. Aldım elime fotoğrafını ona konuşuyorum. Konuşuyorumda duymuyosunki baba. Bu kızının içindeki acıyı anlamıyorsun ki. Çevremdeki herkesin akıl vermesinden sıkıldım ben. Çok sıkıldım hemde. Onların akılları yüzünden bu haldeyim. Bundan sonra kimseyi dinlemeyeceğim baba. Seni dinleyeceğim. Sen bana fısılda geceleri, ben seni bekliyor olacağım. Her gece bir ümitle koyuyorum kafamı yastığıma, babam rüyama gelirmi diye. Gelmiyorsun işte, birde bunun için üzülüyorum ben. Sana anlattığım herşey, bendeki bir sır oldu artık. Sen sussanda öylece, ben sana konuştukça rahatlıyorum. Hem seni herkesten daha çok özledim baba, çıkıp gelsene arada kızının başucuna.