Claimed (Greek Translation)

Κεφάλαιο 1

"Εεεε Brooke! Θα σε πειράζει να εκλεινες απόψε?" Μου φώναξε το αφεντικό μου, όχι τόσο ρωτωντας αλλά περισσότερο λέγοντας μου ότι έκλεινα.

"Κανένα πρόβλημα αφεντικό." Μου πέταξε τα κλειδιά, τα οποία έπιασα, καθώς προχωρούσε έξω προς το αμάξι του.

Ήταν τώρα 8:15. Μόνο 45 λεπτά μέχρι να κλείσω.... Παρόλα αυτά το αφεντικό μου μόλις έφυγε. Κανείς δεν έρχεται σε ένα δισκοπωλείο στις 8 το βράδυ έτσι κι αλλιώς. Δεν θα το μάθει αν κλείσω λίγο πιο νωρίς.

Έσκυψα για να πάρω την παλιά, δερμάτινη τσάντα μου και έφυγα για να περπατήσω στους κρυους, σκοτεινούς δρόμους της Νέας Υόρκης.

Η παλιά μου Doc Martens έτριψε όλο το πεζοδρόμιο καθώς εστριβα στην επόμενη γωνία. Αποφάσισα να διασχίσω το πάρκο αφου είναι χίλιες φορές πιο γρηγορότερα. Κι έχω παγώσει γιατί ξέχασα να πάρω παλτό.

Διαπερασα τα φθινοπωρινά φύλλα, σταμάτησα για να βγάλω το κινητό μου.

Γαμωτο.

Σε αυτή την περιοχή της Νέας Υόρκης, στους άντρες αρέσει να διεκδικούν κορίτσια... Μπορεί να σκεφτείς "Τι εννοείς διεκδικούν; Είναι κι αυτοί άνθρωποι."

Λοιπόν, αυτοί δεν είναι φυσιολογικοί τύποι.

Είναι εγκληματίες.

Γλιστρησα το κινητό στην τσέπη μου, και έφυγα όχι για το σπίτι πια.
Ένα δυνατό γέλιο ακούστηκε γύρω από το σώμα μου και κοίταξα πίσω μου, χωρίς να δω κάποιον.

Επιβραδυνα μέχρι να σταματήσω, προσπαθώντας να αναπνεύσω.

Λοιπόν, τώρα ειμαι χαμένη.

Έβγαλα το iPhone από την τσέπη μου, πληκτρολογώντας γρήγορα στο GPS την διεύθυνση του σπιτιού μου και προσπαθώντας να βρω το δρόμο για το σπίτι.

"Και τι νομίζεις ότι κανεις τέτοια ώρα το βράδυ έξω;" Μια χαμηλή φωνή ακούστηκε από πίσω μου προκαλώντας με να ουρλιάξω και να πετάξω το κινητό.

Άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση αλλα τεράστια, σκληρά χέρια τυλιχτηκαν γύρω από την μέση μου σπρώχνοντας με πίσω σε αυτόν.

"Σε ρώτησα μια ερώτηση αγάπη." Γρυλισε απειλητικά στο αυτι μου, ακουμπώντας τα δόντια του στον λοβό του αυτιού μου.

"Ε-ε-επέστρεφα σπίτι από την δ-δ-δουλειά" Απάντησα τρέμοντας καθώς ο άντρας έσφιξε το πιάσιμο του.

"Μμμμμ νομίζω ότι καλύτερα είναι να έρθεις στο μέρος μου." ψιθύρισε φιλώντας με στο λαιμό.

"Ο-όχι" τραυλισα προσπαθώντας να απελευθερωθω. "Άσε με ήσυχη!"

"Μην μου μιλάς εμένα με αυτόν τον τρόπο!" Προειδοποίησε, αρχίζοντας να δαγκώνει και να πιπιλίζει.

"Σταμάτα!" ούρλιαξα "Κάποιος να με βοηθήσει!"

"Σκάσε!. Ο άντρας βουιξε, στρέφοντας με για να τον κοιτάξω. "Μην σκεφτείς να ξαναουρλιαξεις αλλιώς θα πεθάνεις."

Εγνεψα το κεφάλι αργά και χαμογέλασε. "Πώς σε λένε όμορφη;"

"B-Brooke" μουρμουρισα, προσπαθώντας να δημιουργήσω κενό μεταξύ μας.

"Brooke..." σηκωσε τα φρύδια του δίνοντας σήμα να συνεχίσω.

"Brooke Santili. Απλά άσε με μόνη μου σε παρακαλώ"

"Γιατί να το κάνω αυτό" έκανε παύση, γέρνοντας ώστε να νιώθω την πνοή του στα χείλη μου "όταν είσαι δικιά μου;"

Η ανάσα μου βάρυνε καθώς πάλευα ανάμεσα στα χέρια του. "Θα καλέσω τους μπάτσους! Το ορκίζομαι!"

"Τι θα κάνουν μωρό μου;" Χαμογέλασε σέρνοντας τα χέρια του στο στριφωμα του jean μου και κρεμοντας τα δάχτυλα του στην ζώνη μου.

Με έσφιξε στο στήθος του πριν αρπάξει το χέρι μου σφιχτά σου δικό του σπρώχνοντας με έξω από το πάρκο.

Καθώς γύρισε να με κοιτάξει, μπορούσα να δω πως ήταν πραγματικά.

Είχε κοντά κάστανα μαλλιά με ταιριαστά καστανά μάτια. Είχε τατουάζ παντού και λίγα piercings.

Μετά από 2 λεπτά φτάσαμε στο αμάξι του και με έσπρωξε στο πλάι.

"Είσαι τόσο πολύτιμη" ψιθύρισε γλυφωντας τα χείλη του αργά.

"Είναι καλό που εισαι δικιά μου τώρα."

Έκλεισα τα μάτια μου καθώς με έσπρωξε προς το σώμα του τυλιγωντας τα χέρια του γύρω μου.

"Σε ποιον ανήκεις Brooke;" ρωτησε, τρίβοντας το ισχιο του στο δικό μου.

"Δεν ανήκω σε κανέναν." έφτυσα, σπρώχνοντας το στήθος του.

"Μην με νευριάζεις αγάπη." ψιθύρισε κουνώντας το κεφάλι του σε μένα.

"Τώρα θα σε ρωτήσω μια τελευταία ερώτηση. Σε ποιον ανήκεις;"

"Δεν ξέρω το όνομα σου" παρατήρησα.

"Justin. Justin Bieber."

Κατάπια. Αυτός ο τύπος ήταν στα εξώφυλλα όλων των εφημερίδων για φόνους, εμπρησμούς, κατοχή όπλων και ακόμα περισσότερα. Δεν αστειευοταν.

"Δική σου Justin. Είμαι δική σου."

"Γαμωτο ναι είσαι." συμφώνησε πριν με σπρώξει μέσα στο αμάξι του.

*************
Η οδήγηση για το σπίτι ήταν ήσυχη, παράξενα ήσυχη. Ξαφνικά στριψαμε αποτομα σε έναν ανώμαλο βρώμικο μονοπάτι.

"Π-Που πηγαίνουμε;" ρώτησα ήσυχα προκαλώντας τον να με κοιτάξει.

"Στο σπίτι μου μωρό μου" Άνοιξα το στόμα μου να διαμαρτυρηθώ αλλά με διέκοψε "Ή πρέπει να πω το σπίτι μας. Επειδή εσύ αγαπητή μου" έκανε παύση, με κοίταξε και χαμογέλασε.

"Δεν θα με αφήσεις ποτέ ποτέ"