ตกลงเราเป็นอะไรกัน

ตอนที่ 4

ตอนนี้ฉันเริ่ม หลบหน้าหลบตาชินเเล้ว
เจอก็ไม่ทัก ไม่คุย เพราะอะไรไม่รู้
คิดว่าทำเเบบนี้อาจดีเเล้วก็ได้
"เเก..... "
"ว่า"
"น้ำเป็นไรบอกพวกเราได้นะ "กันพูด
"เปล่าหนิ คิดมาก"ฉันตอบยิ้มๆ
"ขอคุยด้วยหน่อย"ฉันจำได้ดีว่านี่คือเสียงใคร
"เออ...ดาว กัน ตอนเที่ยงนี่ครูให้ไปทำอะไรนะ"เปลี่ยนเรื่องซะเลย
"มานี่"เฮ้ย!!ชินกำลังลากฉันไปโรงอาหาร ที่ผ่านสนาม ไม่ไหวเเล้วนะ
เพี้ย !!!!
ฉันตบชินจนทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว
มันดังมากเเละเจ็บมาก
"นายมายุ่งกับฉันเเบบนี้ นายคิดบางไหมว่า มีคนด่าฉันมากี่คนเเล้ว ด่าว่าฉันมันน่าด้านมายุ่งกับเเฟนคนอื่น ว่าฉันมันเเรด มันร่าน วิ่งเข้าหาผู้ชาย .อ่อ หรือว่านายชอบ ได้ "เเค่พูด น้ำตามันกลับไหลลงมาเหมือน น้ำตกเลย ฉันกันไปหาพวกที่อยู่ตรงสนาม
"เอาเลย ด่าดิ ว่าฉันมันเเรด มันร่าน มันน่าด้าน ด่าเลย จะรออะไรกันห๊ะ!!!"
"ลองดูถ้าใครด่ายัยนี่ นินทายัยนี่ ถ้าฉันรู้ฉันไม่ปล่อยไว้เเน่ "เขากำหมัดเเน่น
"มานี่"เขาลากฉันต่อ
"เป็นอะไรอะ ทำไมถึงไม่พูด เธอหลบหน้าเรามาอาทิตย์นึงเเล้วนะ "
ฉันจะไม่ตอบโต้ด้วยอารมณ์ ฉันพูดธรรมดาว่า
"ฟ้ารักนายมากนะ อย่าทำให้ฉันต้องกลายเป็นคนที่เเย่งเเฟนชาวบ้านเลนนะ ขอร้องหล่ะ ให้กราบก็ยอม"ฉันคุกเข่าลง เเต่มือของเขามาจับฉันไว้ก่อน
"อย่า ทำไมฉันถึงชอบเธอ "
"อย่าเลย ฉันกับนายควรกลับไปเป็นเหมือนตอนป.6 ตอนที่นายบอกฉันว่า เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า "
***บันทึกของชิน***
ป.6 ป.6 ป.6 ป.6
เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า อดีตมันไหลมาในสมองเหมือนหนังที่ฉายวนไปวนมา
อย่าบอกนะว่าเธอคือ หอม ตอนนั้นผมรู้เเค่ว่าเธอชื่อหอม เพราะเธอไม่เคยบอกใคร ผมจำเธอไม่ได้เลย เเต่เธอจำผมได้
***จบบันทึกของชิน***
"ไม่...ฉันไม่เสียเธอไปอีกหรอก"
เขาร้องไห้ เขากอดฉันเเน่นกว่าเดิม ฉันก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ขอตัวนะ"ฉันไม่ได้หันไปมองเขาอีก กลัวตัวเองจะอ่อนเเอ
"น้ำ เเกใจเย็นๆ ค่อนๆคิด มีไรถามได้เสมอ ถ้าเเกยังเห็นว่าเราสองคนคือเพื่อน"ดาวพูดพลางพยักหน้าไปทางกัน
"น้ำ เรายังจำได้นะ น้ำคนที่เป็นเพื่อนเราอ่ะ ยิ้มง่าย ขี้เล่น น่ารัก เเต่คนนี้ไม่ใช่ว่ะ" เเก ขอเวลาอีกนิดนึงนะเว้ย