Psikopat kahramanım (DÜZENLENİYOR)

1.bölüm

Not:Arkadaşlar bölüm düzenlendi ve diğer bölümler de düzenlenerek atılacaktır.Hepinizi çok çok öpüyorum,keyifli okumalar...

Yürüdüğüm cadde sakin ve bir o kadar da sessizdi.Sadece siyah topuklu ayakkabılarımın sesinin yankısı vardı.

Bense ellerimi göğsümün üstünde birleştirerek koşar adımlarla yürüyordum.Nereye gittiğimi bilmiyorum,nereye olursa oraya gidecektim.Kafam nasıl isterse.Zaten hep öyle yapmamışmıydım bu zamana kadar.Evet,yapmıştım.Öyleyse şimdi de öyle yapacaktım.

Birden arkamdan bir adam sesi duydum.Ama ne dediğini tam olarak idrak edememiştim.Sanırım içkiliydi.Ve de sarhoştu!En korktuğum şeydi bu işte.Aklıma filmdeki sahneler geldi.O kötü sahneler.Ah,bunları kafamdan dağıtmalıydım.Sanırım çok fazla film izliyordum.

"Şişşt güzelim baksana",duyduklarım beni telaşa büründüremeden edemedi.Aklıma o filmlerde olan olayların en kötüleri geldi.Ama korkarım ki düşündüklerim başıma gelecekti.

"Yavrum",dediğinde bedenimin titrediğine emindim.Bu sarhoş adamdan kurtulmanın bir yolunu bulmam gerek.Acilen hemde.

Aniden kolumun biri tarafından çekildiğini hissettiğimde artık çok geç kalmıştım.Çünkü şu an beni duvara yaslamıştı.Olamaz!Olamaz!Saldırıya geçmişti bile.

"Bırak beni,bırak",diye çırpınsam da bunların hepsi boşaydı.Bu sapık adam benden çok daha güçlüydü.
Artık kendimi tutamadım ve gözyaşlarımı serbest bıraktım.Gücümü toplamaya koyuldum.Kendimi korumam lazımdı.
Dizimi kaldırdım ve bana saldıran sapık adamın kasıklarına güçlü bir tekme savurdum.Adam acısından beni sıkıca tutan ellerini bırakıp kasıklarına bastırdı.Bende bunu fırsat bilip kaçmaya çalışırken elimi sıkıca tutup "Nereye gittiğini sanıyorsun sen?",dediğini duyduğumda daha çok ağlamaya başladım.Anlaşılan bu adam beni rahat bırakmayacaktı.Kolumu ondan kurtarmaya çalışırken arkadan bir gölge gördüm.Buraya doğru mu geliyor diye bakarken sapık adam bana bir tokat atmaya kalkıştı ancak atamadı.
Ben korkunun etkisiyle kendimi korumaya çalışırken sapık adamın biriyle kavga ettiğini gördüm.
Sanırım kavga ettiği kişi az önce karşıdan gelen kişiydi.Beni kurtarmıştı!

O duymasa da ben ona çoktan içimden teşekkürlerimi göndermiştim.Ama ne yazık ki hala ağlıyordum.Kendimi durduramıyorum.Bu yaşadığım utanç verici bir durumdu.Ve de çok utanıyordum.

Sapık adamın artık yerde hareketsiz kaldığını gördüğümde,bulunduğum yerde durmayı bırakıp onların yanına doğru gitmeye başladım.

"Adamı öldüresiye dövmeyeceksin değil mi?",dediğimde o kadar odaklanmıştı ki adamı dövmeye söylediğim cümleyi tekrar etmek zorunda kaldm.Adamın üstünden kalktı.Sanırım çok sinirlenmişti.Siniri yüzündeki damarların belirginliğinden rahat bir şekilde belli oluyordu.Ben demesem hala adamı dövebilirdi.

"İyi misin,sana zarar vermedi değil mi o piç?",cevap vermeden önce küfür etmemesi gerektiğini bildirerek kısa bir şekilde ökdürdüm.
"Hayır,bana zarar vermedi.Ama sen olmasaydın kötü şeyler olabilirdi",dedim ağlayarak.
"Neyse ki ben geldim ve o kötü şeyler olmadı",dedi beni teselli ederek.
Acaba ona güvenebilir miydim?Hemen beni kurtardı diye ona güvenemezdim öyle değil mi?Belki o da bana kötü şeyler yapabilirdi.
"Sana güvenebilir miyim",dediğimde önce şaşırdı.Hiç düşünmeden bu soruyu sormuştum.Ona neden bu soruyu sorduğumu bile tam olarak bilmiyordum.
"Neden bu soruyu sordun?"
"Ya sen de beni kandırırsan",dediğimde gözlerimin buğulandığına emindim.
"Seni çok mu üzdüler?"dediğinde bu sefer ağlamaya başlamıştım.
Cevap vermeyip ağlamakla yetindim.Zaten cevap belli değil miydi?

Bana bir göz attı önce ve sonra beni kollarının arasına aldı.Belki bu bana iyi gelebilirdi.Sarılmak belki de yaralarımızı sarmamıza yardım edebilirdi.