YALANCI SEVGILIM

YALANCI SEVGİLİM-1-

"Günaydın, benim biricik Aksoy ailem" sesim evin içinde öyle bir yankılanmıştı.Aksoy ailesinin uykulu gözleri fal taşı gibi açılmıştı.Evet bugün, her zamankinden daha fazla enerjiktim, kendimi iyi hissediyordum.
"Günaydın kızım, nerden buluyorsun, sabah sabah bu enerjiyi bilmem"bu babamdı , evet Aksoy ailesinin reisi biricik babam,bazen babamla ters düştüğümüz yönlerimiz olsa da her kız gibi da benim ilk aşkımdı.Babam Fatih Aksoy kimsenin hakkını yemeyen, herkese yardım etmeye çalışan mütavazı bir adamdı.Babam diye söylemiyorum ama adam gibi adamdı.
"Annee, ablamın matematik sınavından kaç aldığını biliyor musun?"bacaksız, ispiyoncu bu benim kardeşim Emre, Aksoy ailesinin ayaklı gazeteydi.Eminim ki ilerde mesleği magazin muhabiri filan olacaktı, baş belası ,ama işte kardeş atsan atılmaz satsan satılmaz dedikleri türün kopyalanmış ve üzerine yapıştırılmış hali.
"Kızım sınav sonuçları açıklandı mı?"
Babam ve annem meraklı gözlerle beni süzerken ben Emre'ye öldürücü bakışlar atıyordum.Saygısız çocuk ablasından bile korkmuyordu, bide ukala ukala dilini çıkarıyordu.Biz bunla kardeş miydik?Hastane de mi karıştırdık acaba bu çoçuğu diye düşünmüyor değildim.Ama babamın anlattığına göre dedem de küçükken böyleymiş.
"Aaa, Aksoy ailesi ben size söylemedim mi?, iyi ya öyle kötü değil, iyi de değil işte orta da birşey."
Lafı uzatmak en iyisiydi bir kaçma fırsatı bulup tüymem lazımdı.
" 29 almış yani 0 , abla ya sen benim ablam mısın cidden, valla bu kadar aptal olman beni şüphelendiriyor."bu nasıl karrdeşti, kardeş değil düşmandı sanki bacaksız.Kesin bunu, benden para istediğinde vermedim diye yapıyor.
"Şştt oğlum ayıp o senin ablan düzgün konuş."Annem Emre 'ye bunu söylerken hala bana dil çıkarıyordu ayaklı gazate.
"Evet 29 aldım ya, napayım sorular kazıktı,neyse sizin sohbetinize doyum olmaz ben kaçar okul yolu beni bekler" diyip, çantamı alıp kapıya yöneldim derken.
"Kızım , eve gelince konuşacağız bu konuları bir daha".
"Tamam, babacığım hadi sana hayırlı işler."Anneme bir öpücük, Emre 'yede akşama görüşürüz bakışı atıp en sonunda evden çıkabilmiştim.
**
Otobüs durağına yaklaşmıştım ki, ben yetişemeden otobüs önümden geçti.İşte hayatta en nefret ettiğim, şu otobüsün durağa az kalmama rağmen gözümün önünden geçip gitmesi.Lanet olsun! Otobüsün, arkasından koştum,arkasına vurdum, şöför amcaya dur işaret yaptım ama çabalarım, emeklerim boşunaydı, giden gitmişti çoktan.Ah,Emre öldürcem seni sabah sabah bu konuyu açmak mı zorundaydın.Senin yüzünden geç kaldım.İç sesim, Emre'ye çeşitli küfürler ederken,
Diğer otobüs onbeş dakika sonra geldi ve onu kaçırmadan binebildim.
Ve okuluma sağ salim gelebilmiştim.Her okulun önüne geldiğimde ben bu okulda mı okuyorum diye içimden geçiriyordum."AYMEHAN KOLEJİ"bu okula burslu olarak girmiştim,bu okula girmek benim hayalimdi, onun için sekizinci sınıfta çok çalışmıştım ve kılpayı bu okula girmeyi başarabilmiştim.Burada ki herkes zengin ve burnu havada insanlardı ve bazen neden böyle bir okula gelmek istediğimi,eve gidip kafamı duvarlara vurmuyor değildim.
Okul değil de sanki podyumdaydık, kızların hepsi birbirleriyle şıklık yarışındaydılar.Erkekler de küpe takandan tut, siyah elbiseli wampir gibi gözüken tiplerde vardı.
Bu okulda üçüncü senem, bundan önceki iki senemde takıldığım hiç arkadaşım yoktu yalnızları oynuyordum burslu olduğum için kimse beni takmıyordu.Ama bu sene ,sınıftaki Öykü ve Mia'yla okulun popi kızlarıyla arkadaş olabilmiştim.Ah tabi attığım beyaz yalanları saymazsak,onlarla şuan kanki olmuş durumdaydık.
**
Sınıfa girdiğim de, marka kokan parfüm kokusu ciğerlerime kadar dolmuştu.Ah, her sabah bu kokuları çekmek mi zorundaydım.Öykü ve Mia yine erkek arkadaşlarından bahsediyorlardı.
"Günaydın" diye yanlarına doğru ilerledim.
"Günaydın, naber bebişim". İkisi bir ağızdan konuşma huyları vardı.Bu popi kızlar hep böyle mi, Konuşmak zorundaydı.
"İyiyim, neye bakıyorsunuz öyle."ikisi de kafasını telefona gömmüş, birşeye bakıyorlardı.
"Mia'nın yeni erkek arkadaşına bakıyoruz"
"Yeni, sevgilisi mi?, kızım sen Bora'yla çıkmıyor muydun"? Şaşkın şekilde Mia'ya bakıyordum ve ikisi de bana safmışım gibi bakıyordu.
"Heralde, benim gibi bir kızın, sadece bir erkekle olması tuhaf, yani bu yedek sevgili diyelim" dedi ve cadı gülüşünü arka fona yine koymuştu.
"Bu arada, sen bize sevgilim var demiştin, aşkolsun Mira yani hiç fotoğrafını göstermüyorsun."Öykü'nün sorduğu soruyla, ruhum sanki çekilmişti evet yaşayan bir ölü moduna geçmiş bulunmaktaydım.Sevgili mi benim bir sevgilim yok tabiki, kafamdan uydurduğum yakışıklı,kaslı,taş çoçuğu saymazsak eğer.Öykü ve Mia'yla arkadaş olabilmek için bu beyaz yalanı uydurmuştum.
"Fotoğrafı var tabiki de ama telefonum da yok" şuan kendimi aptal gibi hissediyordum.Evet kendimi şuan bir uçurumun kenarından atmış gibi hisaediyordum.
"Yani Telefonunda, sevgilinin fotoğrafı yok mu?" öykü ve Mia bana öyle bir bakıyorlardı ki,kendimi suçlu gibi hissetmiştim.Evet, birşeyer bulmam lazımdı ve kafamda bir ampul yandı.
"Ayy, canım olmaz mı tabiki vardı, ama işte o kadar çekindiğimiz selfieler, romantik pozların hepsi suya düştü." galiba yalan atma konusunda, oscar ödülü almaya aday gösterilebilirdim.
"Ay, canım ya nasıl oldu."herşeyi en ince ayrıntısına kadar bilmezlerse olmazdı.
"Telefonum, tuvalete düştü ve sonra işte bozuldu, içinde ki bütün fotoğraflar gitti anlayacağınız." üzgün gibi gözükmeye çalışıyordum.
"Başka yerde yokmuydu fotoğrafınız".
"Olmaz mı tabi var, bilgisayarda ama" artık yalan atmada ödül almalıydım.
" O zaman yarın telefonuna, yükle ve bize göster, çok merak ediyoruz."
Lanet olsun, ne yapacaktım ben şimdi, nerden bulacağım ben yakışıklı , taş bir çocuğu..Ah kahretsin!!
**

Öğretmenim sınifa girmesiyle,atacağım yalanlarım sayısı azalmıştı.Yanlarından kalkıp, kendi sırama oturdum.
**
Yalan atmayı pek sevmeyen ben bu okula geldiğimden beri, yalancılılta mastır yapmıştım.Bundan sonra yalanlarım daha daçoğalacak gibi gözüküyordu.