Ceza

1. Bölüm-BEN

Canına tak etmişti artık. Çok sıkılmıştı mücadele vermekten. Neydi onda hala bu yaşam enerjisinin kaynağı ? Geride bıracağı kimsesi yokken neden hala çabalıyordu? Artık dünyadan göç etmenin zamanı gelmişti. Belkide bu onun sonu böyle idi. Annesinden sonra babasıda can verince artık yaşamak için bir sebebi yoktu. Lakin aklında onu yiyip bitiren bir soru vardı: "Babam neden intihar etti?" sorusu... Bu soru onun bedenini el geçirmekle beraber kendi ile savaşıyordu adeta... Güçlü kalmak zordu. Gece karanlığında sessizce ağlıyordu Irmak. Kimsesiz, savunmasız bir şekilde ağlıyordu Irmak. Evine gitmeliydi, tek başına uyuyacaktı ilk kez. Arkadaşları onu yalnız bırakacak bu sayede; kendi kendine gücünü geri toplayacaktı. Aksi takdirde bir sinirle arkadaşlarını üzmek, kırmak istemiyordu. İntihar mıydı çözüm ? Bu acıdan kolayca kurtulmanın tek çözümü buydu. Yüksek bir binanın önüne geldi. Anlaşılan ilahi güçte bu kararından yanaydı. Şimdi veda vaktiydi.

Binanın yangın merdiveninden çatıya ulaştı. Derin bir iç çekti ve aşağıya doğru baktı. Çok yüksekti bina. Korkuyordu evet ama eğer şimdi yaşamına son vermezse hergün acı çekecekti. Yorgundu, çok yorgundu. Gözlerini yumdu ve kendini boşluğa bıraktı...

Bir kol onu kendine çekti. Kimdi? Bir dostu, bir arkadaşı mı ? Yerde her ikiside nefes nefeseydi. Tanımadığı bir oğlan onu ölümden kurtarmıştı ? Neden yaptığı hakkında en ufak bilgisi yoktu Irmak'ın. Ayağa kalktı her ikiside, üstlerini çırptılar. Irmak'ın çenesi titriyordu gecenin karanlığında tanımadığı genci itip "Neden beni kurtardın? Bıraksaydın da ölseydim. Kim oluyorsunda benim dünyama karışıyorsun sen ? " dedi sesi titremekten anlaşılması güç çıkıyordu. Yüzünü inceledi Görkem, Irmak'ın. Güzel bir yüzü vardı ama ağlamaktan oldukça şişmişti. Acı çektiği aşikardı. Yutkundu ve konuştu " Seni kurtarmak için yaptım." dedi sessizce. Irmak sinirle güldü " Benim kurtuluşum bu." dedi boğuk sesle. Görkem " Çok mu güzel olacak ölünce ? Geride bıraktığın insanları düşünmeyi dene." dedi . Bilmiyordu oysa geride bırakacağı kimsesi yoktu. "Kimsem olmadığı için ölmek istiyorum zaten. " diye bağırdı. "Yani sen kaçıyorsun. Mücadele vermek, savaşmak yerine kaçıyorsun. Korkaksın!" dedi eliyle Irmak'ı işaret ederek Görkem. Irmak iyice sinirlendi ve "Sen beni tanımıyorsun bile nasıl benim hakkımda yorum yapabilirsin. Şimdi rahat bırak beni." dedi. Görkem dudağını ıslattı ve konuştu " Hayır, bırakmıyorum." Irmak daha fazla dayanamadı " Ya sen benim neler yaşa-" sözünü kesti Görkem " Annem göğüs kanserinden öldü. Babamda iki ay önce intihar etti. Kardeşlerimin biri 4 biri de 16 yaşında bense daha 24. Akrabalarım bir anda yok oldu. Neden acaba ? Arkadaşlarım zaten üniversite okuduklarından şehir dışında. Sen söyle yaşanılabilir mi Görkem'in hayatı?" dedi. Görkem'in haklılığı Irmak'ı sukünete itti. Bir an Görkem'in herşeyi anlatmasıyla samimiyet hissetti ve o da anlatmaya başladı. "12 yaşındaydım. Annem öldüğünde... Trafik kazasında öldü. Bayburt'a, memleketimize gidiyorduk ve otobüste 42 kişiden 6 kişi sağ çıktık, gerisi ölü. Biliyor musun ? Hayatımda hiç bu kadar hiç hissetmemiştim. Çok acıydı. Babam 1 hafta önce intihar etti. Neden bilmiyorum. Kardeşim yok. Arkadaşlarım gerçek arkadaş değil. Hepsi iyi gün dostu... Akrabam zaten yok. Sen söyle Görkem yaşanabilir mi bu hayat ? " dedi. Görkem " Baban neden intihar etti ?" dedi sorgulayıcı bir tavırla. "Bilmiyorum." Görkem sinirle güldü " Ve sen bunu araştırmadan kaçmaya yelteniyorsun ?" dedi. Irmak "Bu ne demek? " dedi anlamsızca. "Belki de.." Irmak sözünü kesti "Sanmam ." dedi kendinden emin bir şekilde... "Kimse göründüğü gibi değil." dedi Görkem Irmak'ın gözlerinin içine bakarak.