Escape // Hood

prologue

Anılar. Anılar insanoğluna bahşedilmiş en değerli varlık. Hatırlanması gereken şeyler. Ve belki de bizi en derinden yaralayan şey.

Anılar peşinizi bırakmaz. Anılar sizinledir. Anılar size güç verir. Ders çıkarmanızı sağlar. Benim anılarım o iki çocuk olmadan bir hiç. Benim anılarım artık yok. Benim anılarım toprağın altında, nefessiz.

Onlar öleli beş ay oldu. Belki de altı. Sahi günlerim nasıl geçiyor, o iki çocuksuz? Ben nasıl yaşadım, yaşıyorum, yaşayacağım? Michael iyi mi? Ben iyi miyim? Ailelerimiz iyi mi? Hayranlarımız iyi mi? Peki onlar cennette iyi mi? O günden sonra birileri iyi olabildi mi?

O gün. O gün ölebilirdim. Ölebilirdik. Keşke ölseydik. İki masum insanın canını yok yere aldı Tanrı. Yaşasaydık. Toparlanırdık.

Tarihi hatırlamıyorum. Bilincim yerinde değil. Görüntüler beynimin içinde bir film şeridi gibi dönüyor. Saat belirsiz. Otobüsteyiz. Küçük odamızda dört kişi toplandık. Elimizde biralarımız ve telefonlarımız. Keyfimiz yerinde. Arkadan çalan yeni albüm. Mutluyuz.

Tanrı mutlu olmamızı istemedi. Kaza gerçekleşti. Bilincim kapandı. Gözümü tekrar zorla açtığımda siren sesleri geliyor. Kamera flaşları her yerde. İnsanlar ağlıyor. Michael transa geçmiş bir şekilde bir ileri bir geri sallanıyor. Yanımda Luke ve Ashton. Ashton'ın gözleri kapalı. Luke'un mavi gözleri açık ama donuk. Kanım adeta çekiliyor. Görevliler bizleri yerden alıyor. Karnıma baktığımda uzun bir metal parçasının içimde olduğunu görüyorum. Ve gözlerim tekrar kapanıyor.

İşte anılar bunlar. Her gün, her saniye bize bahşedilen bir anı. Belki iyi, belki kötü. Ama bu bir anı değil. Bu bir çağrı.

Yavaşça yerimden kalktığımda belimden gelen sesleri umursamıyorum. İçkiler her yerde, kül tablaları taşmış. Kazağımın ucuyla aynayı siliyorum. Zar zor bakabildiğimde ise tozdan ve pislikten kahrolmuş bir odanın içindeki sevimsiz çocukla göz göze geliyorum. Bitmişim, sondayım, düşmeliyim.

Çağrıya ses vermem gerek. Onlara katılmam gerek. İlkinde olduğu gibi.