Kyline's POV
I opened my eyes. I saw... a leprechaun? I scratched my eyes para mas makita ko ng maayos.
Yes. Leprechaun nga. Ang alam ko kasi 'di nag-eexist yung mga leprechauns eh.
Then, yung leprechaun... nagsalita.
"How da heck did you arrive here?" -lep
"No clue bruh" -me
"Name?" -lep
According sa mom ko, wag sasabihin ang real name ko sa mga strangers.
"Cara" -me
I love Cara Delevingne!
"If ur cool with me, I'll help you find ur way out"
"Deal!"
Naglakad kami papunta sa forest.
"Whats your name by the way?"
"It's Private."
"Oh... sorry"
"No! The name's Private"
"Weird"
Umupo muna ako saglit sa isang bench.
"You seemed depressed. Problem?" -lep
"Lovelife" -me
"My unicorn is a love expert" -lep
A pony approached.
Private... left me. Lol
"Forgiving is way better than to go on with the flow" the pony said and disappeared.
Napabangon ako. Panaginip pala yun...
Nakita ko si Darren nakaupo sa isang upuan sa tabi ng hinihigaan ko.
"Kyline okay ka lang?" sabi niya
"Darren? Ano ginagawa mo dito?"
"Akala ko lang nagka amnesia ka din"
"Eh ulo mo yung na damage eh malamang! Wait, nasa hospital ako?"
"Obviously"
Humiga uli ako.
Forgiving is way better than to go on with the flow...
Totoo ba? Eh panaginip lang naman eh.
"Hanggang kailan ako dito? Teka, anong date na ba? Anong oras na?" I asked.
"September 1 na. Mga 10 minutes before seven. Hanggang September 4 ka dito"
"The heck?! September 3 birthday ko! Baka naman niloloko mo lang ako?!"
"Hindi kaya! Mag-rest ka muna. Matulog ka na. Masyadong maaga"
"Ayoko nga! Nawala antok ko sa'yo!"
Pumasok sila mama at papa.
"Darren, thank you sa pagdala ng anak namin dito ha" sabi ni papa
Pumasok na din yung doctor.
"Doc, hanggang kailan po ako dito?" tanong ko.
"Hanggang September 4 ka dito" sheesh!
"Ma, pa, pa'no Birthday ko?" -me
"Pwede namang dito yung pang September 3 tapos yung grand celebration sa Saturday," -mama
"Oo nga naman..."
"Umm... Kyline, 'wag kang masyadong stressed. May possibility na mas lalala yung sakit. Kumain ka din ng mga fruits, iwasan ang sweets." -doctor
I nodded. Lumabas na yung doctor.
"Kai, hanggang 3 lang kami dito. Kaya mo nang ihandle yung sarili mo. Magiging adult ka na" -papa
Wow. Nag nod din si mama?
"O- okay,"
Sino kaya kasama ko mamayang gabi?
"Dito na ako matutulog. Okay lang sa'kin" -Darren.
I'm speechless
Forgiving is way better than to go on with the flow...
Ba't ba yun yung nasa isip ko?! Nakakabwisit kasi yung pony eh! Yet, cute.
A/N: Guys! Dinelete ko yung chapter 19 and iniba ko yung chapter 18! Nagbago isip ko ehh! Inedit ko din yung chapter 17!
ALDUB YOU :*
BINABASA MO ANG
The Man Who Can't Be Moved (Book 2/3 of YMBP)
FanficIn the previous book, naaksidente si Darren at nagka amnesia. Dahil dun, hate na nila Kyline at Darren ang isa't isa. Nilalayo si Kyline ng mom niya kay Darren. Nagkita sila uli sa isang beach sa Australia. Hindi napansin ni Darren si Kyline. Kaya n...
