Gözlerimi açtığımda saat 7.20ydi. Bir telaşla yataktan fırladım. Okula geç kalmıştım. Çantamıda ayak üstü hazırlayıp okula koşturdum. Neyseki okula geldiğimde hoca henüz derse girmemişti. Diğer ders oldu. Kitaplarımı çıkarmak için çantamı kurcaladım. Sanırım sabah telaştan kitaplarımı eksik koymuştum. Diğer sınıflardan istemek en mantıklısıydı. Bir sınıfa girdim. Kafamı çevirdim ve onu gördüm. Birden telaşa kapıldım ama farkettirmemeye çalıştım. Yavaşça sınıfa seslendim.
"Arkadaşlar yanında türkçe kitabı olan var mı?"
Bir ses yükseldi.
"Benim var istersen verebilirim."
Halildi bu. Bir an "istemez" diyesim geldi ama sonra saçmalamış gibi olacağımı akıl edip;
"Olur, teşekkürler."
Dedim kısık ve boğuk bir sesle.
Kitabı uzattı, alırken ellerim ellerine dokundu sanki. İçim titredi birden. Tekrar teşekkür edip sınıfa çıktım.
"Allahım noluyordu bana. Değişik duygular hissediyordum. Şu ana kadar hiç hissetmediğim duygular."
Okul çıkışı oldu. Şimdi ona kitabını geri verecektim. Ama cesaret edemiyordum. Kendimi ahiret sınavında gibi hissediyordum. Başka bir arkadaşla göndersem kitabını saçma olurdu. Mecbur verecektim. Bahçede gözüme ilişti.
"Halil"
"Efendim"
"Kitap için teşekkürler"
"Hiç önemi yok her zaman"
"Görüşürüz"
"Görüşürüz"
Bu kadar. Sadece bu kadar konuştuk. Ama bu cümleleri söylerken gözlerinin içi öyle güzel gülüyorduki... İçim kıpırdaştı. Sanki o bakışları hafızamda bir yere kazındı. O minicik tebessümü tam kalbime işledi.
