Bi gece yarısında "YAPAMIYORUM" mesajı ile uyandım. Halbuki uykum çok ağır olmasına rağmen bi mesaj sesine uyandım
Gece yarısı ne yapcağımı bilemedim aradım.
Karık bir sesle açtı telefonu. Ağlamış olmalıydı.
-iyi misin dedim
- Yapamıyorum dedi.
- Ne oldu. Neyi yapamıyorsun dedim.
- Seninle yapamıyorum olmuyor dedi.
Bişey dememe kalmadan kapattı telefonu.
Bir kere daha aradım.
Aradığınız kişiye şuan ulaşılamıyor sesi ile karşılaştım. O gece sabah olmadı odada dört döndüm. Dayanamadım. Evine gittim, içeri girdim.
Kimse yoktu evde. Sabaha kadar onu bekledim, eve ne gelen oldu, ne giden defalarca aradım herkese sordum ne yapacağımı bilmiyorum. Eve geri geldim ağlamaktan Gözlerim harap olmuş sesim bitmiş ruhum bedenimden çekilmişti aynadaki Yüzüm ben değildi. ben yoktum. Söylenenlere tepkisizdim. Hiç duymuyor kimseyide umursamıyordum.
Ben ben değildim. Uyku yoktu. hayatımdan çıkmıştı Sanki. Nedeni bilmediğim bir Ayrılığı yaşıyorum.
Her şeyin bir nedeni Olmalı değil mi?
Yada böyle Olmalıydı.
Herşeyin bir bedeli olmalı...
Peki ben neyin bedelini ödüyorum ? Günler aylar birbirini kovalıyor ama zaman Geçmek bilmiyordu.
Anlamsız birşey değil mi? Günler aylar birbirini kovalamasına rağmen Zamanın Geçmemesi. Hayat işte birden durdurur zamanı,
sana karşı tüm kozlarını oynar hayatını siker eline verir...
Evimdeki takvimim bile o günde kalmıştı 19 aralık 2014...
Bu böyle gitmez, toparlamam lazımdı kendimi...
İçimi acıya acıya toparlamaya çalışıyordum. Ama zor hemde çok zor
Ahhhh!!!
ömrüm gitti be ömrüm,
şu 3 ayda sanki 3 yılım gitti 3 yılım...
çekip gitmek bu kadar kolay olmamalı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
