Zavallı

Z. Bölüm 1

Bu sabah yağmurun cama çarpan sesiyle uyandım. Sağanak yağış vardı. Cama çok büyük bir şiddetle yağmur damlacıkları çarpıyordu. Her zaman yağmur yağdığında babamın cenazesi aklıma gelir. O günde yağmur yağıyordu. Benim yanaklarımdan düşen gözyaşı, babamın girdiği toprakla yağmurlar bütünleşiyordu. Küçücük bir çocukken çikolata sevdam tutmasaydı eğer babam şuanda yaşıyor olacaktı. Keşke istemeseydim o çikolatayı ne güzeldi o günler. Babamla sabah spor yapardık daha doğrusu o yapardı ben yapmaya çalışırdım. Biz spor yaparken annem kahvaltıyı hazırlardı. Kapıya gelip bize gülerek kahvaltının hazır olduğunu söylerdi. O sıralar durumumuz çok iyiydi. Babamın fabrikada müdür yardımcısıydı. Maaşı iyiydi, patronunu severdi. Patronu bize babamın çok iyi çalıştığı için minnettar olmuş ve bize bir ev hediye etmişti. 2 katlı bir evimiz vardı. Ve evimizin arkasında kocaman bir bahçe. Babamın patronu evi döşemişti. Benim odamı pembe ve mor yoğunluklu renklerle donatmıştı. Salonumuz beyaz ve mavi renklerle döşenmişti. Mutfak beyaz ve sarı, çalışma odası ise turuncu ve yeşil renklerle döşenmişti. Ev çok huzurluydu, eşyaları olsun, mevkisi olsun, görüntüsü olsun. Babam çok çalışıyordu. Ama bana her zaman vakit ayırıyordu. Yorgun olsa bile benimle oynuyor, zaman geçiriyordu. Annemde öyleydi. Bizi çok severdi, babama olan aşkı hiç bitmemişti. Bana olan sevgiside öyle. Annem doktordu. Oda çok çalışırdı. Geceleri çok geç saatlerde hastaneye gitmesi gerekebilirdi. İşinde oldukça başarılıydı. O gün gelene kadar çok güzel anılarımız olmuştu bizim. O günü saati saatine hatırlıyorum. Canım çok çikolata istemişti. Babama söyledim. Başta çok işim var dedi sonra ben ısrar edip ağlayınca gitmek zorunda kaldı. Onun üzerinden 2 saat geçti, annem endişelenmeye başladı. Sonra telefon çalmaya başladı. Annem koşarak telefona gitti. Ekrana bakarken rahatlamış görünüyordu. Ama açınca annem konuşurken ağlamaya başladı. O zaman anladığım tek şey annemin ağzından dökülen kelimeler olmuştu. "Hayır Harun ölemez." Demişti sonra koşarak dışarı çıkması bir olmuştu. Evde yalnız kalmıştım. Gecenin karanlığında tek başıma çocuk başıma evde kalmıştım. O zaman sadece bu yüzden korkmuştum. Kim bilirdi babamın ölümünü bu akşam öğreniceğimizi. Anlamamıştım. Hiç anlamamıştım. Annemin yeniden ameliyatı çıktı zannetmiştim. Geri uyumaya gitmiştim. Sabah olunca odamdan dışarı çıkıp etrafa bakınmaya başladım. Evde kimse yoktu. Korkmaya başlamıştım ev çok sessizdi. Şimdi annemin kahvaltı hazırlaması, babamın spor yapması gerekiyordu. Ben korka korka evi gezerken zil çalmıştı. Anlık korku ile çığlık atmıştım. Amcam kapının arkasından

" Azra bişeymi oldu amcam kapıyı aç kuzum ben geldim." Diye bağırdı. Ben rahatlamış olarak kapıya koştum. Açtığımda amcam ve yengem karşımdaydı. Ama bir terslik vardı ikiside ağlamış gibi görünüyordu. Amcam hemen bana sarıldı. Ondan sonrada yengem. İkiside beni çok severdi. Bende onları. Yengem konuşmaya başladı:

" Yengecim hadi üzerini değiştirelim annenin yanına gidelim tamam mı?" Dedi ben onu başımla onaylayıp elinden tuttum, birlikte odaya gelip dolabımın önünde durduk. Yengem bana mavi, babamın en sevdiği elbisemi giydirdi. Saçlarımı tarayıp at kuyruğu yaptı. Benim isteğim üzerine birde o elbiseme çok uygun bir toka taktı. Aşağıya inip amcamın yanına geldik. Amcam birşey demeden elimden tutup arabaya götürdü. Arka kapıyı açıp beni oturtturdu. Kemerimide bağlayıp kapıyı kapattı. Kendi de hiç konuşmadan arabaya bindi. Yengemde binince arabayı çalıştırdı. Hastaneye doğru gitmeye başladık. Gidince beni gören üzgün üzgün bakarak yollarına devam ediyordu. Hastanede beni tanıyorlardı. Israrlarım üzerine bazen hastaneye gidiyordum. Annemin yanına geldiğimizde gözleri kan çanağı gibiydi. Şişmişti. Ağladığı çok belli oluyordu. Cama bakıyordu. Bende amcamın elini bırakıp annemin yanına yanına koşmaya başladım. Yanına geldiğimde ilk önce anneme baktım ardından cama. Baktığımda tokat yemiş gibi olmuştum. Babam orda yatıyordu.Berbat gözüküyordu. Bir sürü makineye bağlıydı. Yüzü solmuştu. Benim her zaman gülen babamın yerini bu adam almıştı ağzımdan sadece "Baba" kelimesi dökülmüştü. Annemin bacağına sarıldım hiçbir tepki vermedi.