Devamı Olmayan Kısa Hikayeler

Efendinin Kölesi

EFENDİNİN KÖLESİ

"Ne var be, ne basıp duruyorsun zile?" Sinirden hızlı hızlı soluyan hizmetçi kız gelmemek için çok direnmişti ama şu iğrenç zil sesi kulaklarını delip geçiyordu.

"Efendine karşı nasıl bir üslup o öyle!" Neredeyse yarım saattir hiç üşenmeden zili çalan adam kapıya arkası dönük, camın önündeki berjere oturmuş dışarıyı izliyordu. Gecenin karanlığında Ay'ın ışığı oldukça göz alıcı, yıldızların onun etrafındaki dansı huzur vericiydi. Tabii bir de, arkasındaki şu sinirli yaratığı hatırlatmalarından ötürü oldukça dağınık görünüyorlardı. Tıpkı onun gibi...

Genç Efendi oturduğu berjerden kalkıp yavaşça arkasını döndü. Onu göreceği hali kafasında çoktan çizmişti. Hayali çiziminin hayat bulmuş şeklini görecek olmak onu heyecanlandırıyordu. Üzerinde ince kumaştan bir gecelikle mum ışığında inanılmaz görünecekti doğrusu. Suratında aptal bir sırıtışla, gözleri kapalı bir şekilde tamamen ona döndü. Gözlerini aralamak için acele etmedi. Sonuçta bu gece gözleri bayram edecekti. Ama ne yazık ki onları tamamen açtığında gözleri arzu ettiğini göremedi. Bu aptal kız yine o lanet olası iğrenç un çuvalını üzerine geçirmişti. Yinede 'Çuval bile giyse yakışır.' sözünün onda doğru olduğu hiç şüphesizdi.

"Efendiymiş!" Tıslaması oldukça duyulur biçimdeydi. "Senin gibi efendinin ben..."

"Şşş!" Sözünü kesmezse ana-avrat sayacağını adı gibi biliyordu. Ağzı bozuk haspam 'sus' demekten anlamazdı gerçi. Ama onu susturmanın bir yolunu bulmak, daha doğrusu bilmek adam için yeterliydi. "Yine ağzın kayıyor."

"Kayar kayar!" Bu adamdan hiç hazzetmiyordu. Her gördüğünde boğası geliyordu. Eliyle yapamıyordu ama diliyle onu öldürmeye de kendisinden başka kimsenin gücü yetmezdi. Tabii dilini bağlayan bir başka dil olmasaydı...

"Seni susturmasını çok iyi bildiğimi biliyorsun, değil mi?" Her sözünden sonra ona biraz daha yaklaşıyordu. Ona yaklaşmak farklı bir histi doğrusu. Adım adım ona gitmek...

Hizmetçi kız alayla gülümsedi. "İyi ki bir şey öğrenmişsin!" O yaklaştıkça kalbi yine kendisinden izinsiz hızlanmaya başladı. Bir adım, bir güm...

"Bundan hoşlanıyorsun, değil mi?" Onu susturmaktan zevk alıyordu ve emindi ki en az kendisi kadar o da bu zevkten payına düşeni çoktan sahiplenmişti. Tabii gururu bunu kabullenmesine asla izin vermezdi.

"Sen her şeyi çok iyi bildiğini sanıyorsun, değil mi?"

"Hı hı!" dedi. "Konu sen olunca ben her şeyi çok iyi bilirim." O sevimli, çapkın gülümsemesi kızın tam önüne gelince yüzünde yerini aldı. Onun bundan hoşlanmadığını biliyordu. Hatta bu ifadeyi yok etmek için yüzüne savrulan tokatlardan ilkinde dün nasibini almıştı. Bugünde aynı hamleye maruz kalacağından hiç şüphesi yoktu. Ama bugün tecrübe edinmişliği vardı ve o ellerden herhangi birisinin hareketlenmesine asla izin vermezdi. Bu yüzden kızı omuzlarından yakaladı ve onun sinirini iki katına çıkartan bir sürtünmeyle kollarından aşağıya doğru kaydırdı ellerini.

Hizmetçi kız onun bunları yapmasına izin verirken dişlerini ölesiye sıktı. O koca elleriyle kendi küçük nasırlı ellerini yakaladığında en nefret dolu bakışlarını onun eğlenen bakışlarına dikti. "Sen..." dedi. Az önceki her şeyi bilirim havasını söndürmek kendisi için en büyük zevkti. "...öyle san!" Ve son hamlesini yaptı. Bacağını hızlıca büküp, dizini onun hayalarına isabet ettirdi. Adam acıyla yere yığılırken "Daha öğreneceğin çok şey var." dedi ve arkasını dönüp aşağı kattaki odasına gitti.

Hizmetçi kızın gidişi ardından can acısını hiçe sayacak bir öfkeye bürünmüştü. Öfkesi çok yoğun olduğu için intikamı da büyük olacaktı. Az önceki yumuşak başlı, eğlenceli adam bir anda yok oldu ve yerini korkunç bir adama bıraktı. Bu adam bir saniye dahi beklemeden hizmetçi kızın peşi sıra aşağıya indi. O çokbilmiş zilli kapısını kilitleyip kendisinden kurtulabileceğini sanıyordu ama yanılıyordu. O küçük kapı kilidi kendisi gibi on aslan gücüne sahip bir adam için çocuk oyuncağıydı. Kapıya bir omuz atması yeterli gelmişti ve kapı ardına kadar açıldığında onu, o hayal ettiği ince gecelikle tam karşısında gördü.