Εδω και μισή ωρα στέκομαι μπροστα στο καθρέφτη παρατηρώντας με, προσπαθώντας να βρω την παλια Αννι. Μα ειναι τοσο δύσκολο, το καινούριο μου εγω ειναι πιο δυνατό.
Με τα χέρια μου προσπαθω να στρώσω την φούστα της στολής. Σε ποιον αιώνα ζούμε τέλος παντός και φοράμε στολές; Τουλάχιστον δεν ειναι πολυ άσχημο. Ενα μαύρο σακάκι με άσπρες γραμμές στης άκρες και μια φούστα ως στο γόνατο. Το κορίτσι απέναντι μου κατσουφιαζει. Το μυαλο μου ταυτόχρονα περιπλανιέται στον Ζιρο.
"Ζιρο; Τι διαλο όνομα ειναι αυτο;" απόρησα, αυτος ανασηκωσε απλα τους ώμους του χωρίς να απαντήσει και βγήκε απο το δωμάτιο δίνοντας μου πρώτα σαφές οδηγίες να βάλω τα ρούχα και να περιμένω κάποιον να έρθει να με πάρει απο αυτην την τρύπα. Για το μονο που με προειδοποίησε ειναι να μην πω πουθενα και για κανέναν λογο οτι και να γίνει οτι αυτος ειναι που με άλλαξε, η όπως αλλιώς λέγετε. Πρεπει να τον βρω και να μου το ξεκαθαρίσει αυτο. Γιατι ειναι επικίνδυνο για μένα να το πω;
Η πόρτα πίσω μου ανοίγει και μια κοπέλα με μακρια ξανθά μαλλια, πράσινα ματια και θανατηφόρο σώμα μπαίνει μέσα.
Ωραία και εγω που νόμιζα οτι το καινούριο μου εγω ήταν όμορφο.
Δεν πιάνω μια μπροστα της!
"Ακολουθάμε" λεει χωρίς να με κοιτάξει, κανω όπως ακριβώς μου λεει αλλα το σώμα μου τσιτωνεται σαν να διαισθάνεται κίνδυνο.
"Πρεπει να ηρεμήσεις μυρίζω τον φόβο σου και αν μπορω εγω τότε μπορούν και άλλοι. Και αυτο δεν θα ειναι και πολυ καλο για σένα μέσα σε ενα κάστρο γεμάτο βρικόλακες."
"Κάστρο;" αναφωνώ παραλείποντας σκόπιμα το πρώτο μέρος της συζήτησης.
"Ποσά σου είπε ο Ζιρο;"
"Εεε... Τιποτα."
" Μάλιστα! Μια ζωη λαλίστατος. Λοιπον συνοπτικά, το κάστρο ανήκει στον ενα απο τους τρις βασιλιάδες των βρικολάκων. Ο Βαλεντιν βρίσκεται στην Ρωσία, ο Αλεξαντερ σην Ευρώπη και ο Λουσιαν εδω στην Αμερική. Με λίγα λόγια εμεις είμαστε ο στρατός του Λουσιαν, ζούμε σε αυτο το κάστρο και εκπαιδευόμαστε. Και μαζι με εμάς τωρα και εσυ."
"Εκπαιδεύεστε; Για ποιο λογο;"
"Μην εισαι ανόητη." Λεει και γυρνάει να με δει για πρώτη φορα κατα πρόσωπο
"ακόμα και οι άνθρωποι εχουν τους εχθρούς τους, ετσι και εμεις εχουμε εχθρούς που πρεπει να εξαλείψουμε."
Μάλιστα οι κοπρίτες παντού!
Περπατάμε μέσα σε σκοτεινούς διαδρόμους που φωτίζεται άχνα απο δαυλούς
και εχω την αίσθηση οτι πάμε ολο και πιο κατω απο την γη. Χριστέ μου!
Μετα απο πολυ περπάτημα φτάνουμε σε μια μεγάλη μεταλλική πόρτα που ανηγει απο μονη της. Μπαίνουμε μέσα σε ενα τεράστιο χώρο που δεν μπορω να διακρίνω το τέλος του απο δω που ειμαι. Εχει κάθε ιδούς εξάρτηματα για γυμναστική και πάνω απο όλα εχει παρά μα παρά πόλους βρικόλακες που αυτην την στιγμη με κοιτάνε σαν ενα. Νιώθω το αίμα μου να παγώνει και αναρωτιέμαι αν ετσι αισθάνονται και τα ζώα οταν αντικρίζουν τον κυνηγώ τους.
Παιδιά λυπάμαι που ειχα τοσο καιρο να βάλω αλλα έγινα μαμά και ο μπόμπιρας μου έκλεψε όλον τον χρόνο...... Αλλα τωρα ειμαι ξανα εδω και ελπίζω να σας αρεσει.... :) σορυ για τα anime αλλα μου αρέσουν πολυ... Kisses :***
