Μέσα στην ησυχία του σκοταδιού η Αννι αφουγκρασοταν της απλές ανάσες μέσα στο μικρό δωμάτιο όπου βρισκόταν. Το ένα ήταν δικό της λίγο γρήγορο και ανεξέλεγκτο αφού ακολουθούσε τους χτύπους της καρδιάς της που χτυπούσε με δύναμη μέσα στο στήθος της σαν να έτρεχε σε μαραθώνιο.
Το άλλο είναι σιγανό και ήρεμο όπως και οι χτύποι της κάρδια του έχουν ένα μαλακό γαλήνιο ηχώ που με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Τον ακόλουθο και εγώ για να ηρεμίσω το κορμί μου που έχει αρχίσει να τσιτώνει ακόμα περισσότερο χωρίς να ξέρω τον λόγο. Σαν μια κακιά ταινία τρόμου στο μυαλό μου επανέρχονται όλα αυτά που ήταν θαμμένα μέσα στο σκοτάδι. Όλα αυτά που θα ήθελα να ξεχάσω. Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και πετάγομαι πάνω με τέτοια δύναμη που βρίσκομαι στον απέναντι τοίχο.
Τι στο καλό;
«Όπα, όπα ήρεμα!» γυρνάω το κεφάλι με ταχύτητα προς τα δεξιά μου για να αντικρίσω ένα ψηλό μυώδες άντρα με άσπρα μαλλιά.
Άσπρα μαλλια; Τι στο διάολο!
Τα γκρίζα μάτια του με παρατηρούν με προσοχή λες και είμαι ένα άγριο ζώο έτοιμο για επίθεση. Και το ιρανικό της υπόθεσης είναι ότι έτσι νιώθω.
Το κορμί μου έχει συσπειρωθεί σε μια στάση επίθεσης απέναντι του με τους χτύπους της καρδιάς μου επιταχύνονται όλο ένα και πιο πολύ και όσο κι αν προσπαθεί ένα μέρος του σώματος μου να κρατήσει τον ρυθμό που είχε αρχίσει να ακολουθεί εξαρχής δεν τα καταφέρνει. Σοκάρομαι ακόμα περισσότερο μόλις συνειδητοποιώ ότι τόση ώρα άκουγα και ακολουθούσα τους δικούς του χτύπους. Πως μπορεί αυτό να είναι δυνατόν?
"Ήρεμα μικρη δεν πρόκειται να σου κάνω κακό" λέει με τα χέρια του ανασηκωμένα για να με καθησυχάσει. Αλλα το μονο που καταφέρνει ειναι να με κανει να τον τσεκαρο απο την κορυφή ως στα νύχια. Εκτός απο το οτι η εμφάνιση του ειναι αλλοπρόσαλλη βλέπω οτι ειναι ψηλός, πολυ ψυλος και συγουρα πιο δυνατός απο μένα. Ενα περίεργο τατουάζ φένεται στα δεξια στο λαιμο του απο το γιακά της μαύρης στολής του. Το καμπανάκι του κινδύνου ουρλιάζει μες στο κεφάλι μου:
"Κίνδυνος, κίνδυνος, κίνδυνος!!!"
Γυρνάω το κεφάλι μου προς όλες της κατεύθυνσης προσπαθώντας να βρω κάποια έξοδο αλλά μάταια η μοναδική έξοδος που υπάρχει σε αυτό το δωμάτιο είναι εκεί ακριβός που στέκεται εκείνος.
"Τι είστε;" ρωτάω ενώ το μόνο που θελω να ρωτήσω είναι που βρισκόμαστε; που είναι οι γονείς μου; τι απέγιναν τα τέρατα αλλά το μόνο που καταφέρνω να πω είναι αυτό.
