Two Broken Strings

Prologue

"AAAAAAAAAHHH! DAMN THIS LIFE!! AAAAAAAH! I HATE YOU! I HATE YOU ALL!! PAGOD NA PAGOD NA AKO!!!! NAKAKASAWA TAMA NAAAAAAA!"

Sisigaw na sana siyang muli nang makarinig ng kaluskos. Bahagya siyang kinabahan dahil alam niyang walang nagagawing tao sa lugar na iyon. Sa ilang beses niyang pagpunta rito, wala pa siyang naaabutan o nakakasabay na tao rito.

Muli nanaman niyang narinig ang kaluskos na iyon kaya't napalingon siya sa pinaghihinalaang pinanggalingan niyon.

Nagtayuan ang lahat ng balahibo niya sa katawan nang makaaninag ng anino ng tao. Malaking bulto ito. Gusto na niyang kumaripas pero para siyang napako sa kinatatayuan habang hinihintay na tuluyang makita ang taong paparating. Pigil ang hiningang hinintay kong makalapit ito.

Baliw na ata siya para isiping hindi siya nito sasaktan. Pero kung masamang tao ito'y dapat kanina pa siya nito sinunggaban diba? Sa kaisipang iyon, unti unti niyang pinakawalan ang kanina pa pinipigil na hininga. Ilang segundo pa hanggang sa tamaan ng liwanag ang buwan ang mukha nito at napasinghap siya nang tuluyang masilayan ang 'kasama' niya sa lugar na iyon.

Napaawang ang kanyang bibig. And I don't know but my heart started to beat so fast and loud I was scared he might hear it. I just looked up at him.

Then his hand slowly lifted as if holding out something. Napatingin naman ako roon, it was a canned beer then I looked back at him, his face was void of any emotion like how I always see him. Instead of taking it, I finally talked when I found my voice.

"K-kanina ka pa diyan?"

"Are you asking if I heard you?"

I remained quiet kahit pa gusto ko nang itanong iyon.

"Yes. And you disturbed my sleep."

"P-pasensya na." Nakayuko kong sabi.

"Wala nang sense ang sorry mo."

Medyo nainis ata ako dun ah. At least nagsorry!

He again, held the canned beer to me.

"Come on, take it. You must be tired from all the screaming out there. This will help."

But I just stood there, staring at his beautiful but cold gray eyes.