I love the wrong boy

Even on a trip I see him

POV Dylan
*2uur voor aankomst bij Alisha*
Na drie jaar ga ik Alisha eindelijk weer zien. Ze was altijd al mijn beste vriendin en ik haatte het om zomaar weg te gaan. Tegen haar te moeten liegen omdat ze niet mag weten waarom we weggingen. Zij is the savior. Ze mag het alleen niet weten, ze moet er zelf achter komen. Anders gaat alles mis en dan zou alles verkeerd gaan. Iets wat absoluut niet mag gebeuren......

*Tijdsprong bij Alisha thuis*

Alisha is haast niet veranderd. We hebben nog tien minuten en dan is alles klaar, dan kunnen we eindelijk gaan. Tot nu toe gaat alles goed en ik mag het niet verpesten. Niemand van ons mag dat. "DYLAN! HÉ DYLAN WAAR ZIT JIJ MET JE HOOFD" Hoor ik ineens iemand keihard in m'n oor roepen. Ik schrik en val daardoor van Alisha's bed. Alisha lach me uit en ik kan het niet laten om ook mee te lachen, ik bedoel het is ook best dom. Ik schrik en val van haar bed af terwijl ze een kingsize bed heeft. Tja dat is dus hoe handig ik ben. Ik ben net uitgelachen als Alisha ook van haar be afvalt. Nu moet ik nog harder lachen. Op dat moment komt mijn moeder binnen. "Uhh stoor ik?" Vraagt ze met een frons op haar gezicht. "Nee uh sorry we waren van het bed afgevallen uhmm net zo handig als vroeger denk ik?" Probeert Alisha zo normaal mogelijk te zeggen. Mijn moeder moet lachen en zegt dat we naar beneden moeten komen en proberen niet te vallen. We kijken haar zo onschuldig mogelijk aan en lopen heel braaf achter haar aan. Maar ja Alisha zou Alisha niet zijn als ze net op het laatste moment van de trap zou vallen. Ik stond net beneden en ze probeert zo normaal mogelijk naar ons te kijken. Ze staat zo snel mogelijk op en ik kan een lach niet onderdrukken. Nope ze is niet verandert.

POV Alisha
Nou dat gaat lekker dan... Eerst val ik van mijn bed en dan ook nog van de trap ge-wel-dig. Wauw zo leuk dit. Ondertussen lopen we naar de auto en ik ga met Dylan achterin zitten. Ik heb geen idee waar we naartoe gaan, maar mijn ouders komen dus iets later omdat ze nog eerst "iets" moeten doen. Heel geheimzinnig allemaal maar oke. Dylan zet de radio aan en wildmustang van Becky G komt op. Ik neurie zachtjes mee en Dylan glimlacht naar me. Het voelt nog steeds na die drie jaar zo vertrouwt met hem. Ik kan me geen betere vriend wensen

*15 minuten later*

We komen aan bij een heel groot gebouw. Het is net een kasteel. Ik vraag me af wat we hier gaan doen als ik hém ineens zie. De jongen waarvan mijn hart sneller gaat kloppen. Hij draait zich om en ziet dat ik naar hem kijk. Zijn blik staat uitdrukkingloos en hij loopt snel door. Het enige wat ik kan is hier staan en me niet mer bewegen. Ik zie dat Dylan en zijn ouders ondertussen al bij de deur staan. "Hey Alish kom je nog? Of ben je van plan daar voor eeuwig te staan?" Roept Dylan naar me. Ik schud mijn hoofd en loop snel naar ze toe. Als ik naast Dylan loop bedenk ik me ineens dat ik nog steeds niet weet wat we hier doen. "Dylan waarom zijn we hier?" Vraag ik hem. "That's a surprise!" Antwoordt hij geheimzinnig. Altijd fijn als iedereen geheimzinnig doet....
We lopen een hele grote zal binnen als ik hém weer zie. Ik versteen weer en mijn blij blijft op hem hangen. Dylan merkt dat ik naar iets/iemand staar en volgt mijn blik. "Alisha kijk je nu serieus naar Luke? Alsjeblieft beloof me dat je niet met hem gaat praten, hij zorgt alleen maar voor problemen." Zegt Dylan tegen me. Ik kijk hem eerst raar aan als ik bedenk dat die jongen dus blijkbaar Luke heet. Ik wil net aan Dylan vragen hoe hij zijn naam weet als we in een balzaal komen. "Wauw dit is echt prachtig." Zeg ik tegen niemand in het bijzonder. "Alish, hoe leuk je ook bent je staat al vijf minuten met je mond open naar de balzaal te staren met open mond en het ziet er niet meer charmant uit." Zegt Dylan terwijl hij duidelijk zijn lach probeert te onderdrukken. Fijn eerst kom ik twee keer de jongen, Luke blijkbaar, tegen. En nu zet ik mezelf weer voorschut door met open mond naar de balzaal te kijken.... Deze dag wordt steeds beter en beter. Hoor je het sarcasme? Nou ik wel. Ik loop de zal in en kijk geïnteresseerd rond. Ik denk net dat alles goed gaat als ik een afstapje over het hoofd zie. Ik struikel naar voren en ja hoor ik val tegen iemand aan. Ik sta zo snel mogelijk op en help degen dan ook overeind. En dan zie ik zijn blauwe ogen en dan weet ik dat ik hier niet langer kan blijven. Ik mompel iets wat op een sorry moet lijken en ren snel de zaal uit.

--------------------------------------------------------------------------------------------
Heeeyyy ppl sorry dat ik zo lang niks meer gepubliceerd heb. Ik had niet veel inspiratie en daarnaast had ik het ook heel druk met school. Ik zal weer proberen vaker een hst te publiceren. Ik hoop dat jullie dit een leuk stukje vonden. Tips zijn altijd welkom.
Lots of love, me <3