Πραγματικότητα και ψευδαισθήσεις{MGW}

2η μέρα στο σχολείο της κολάσεως.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου ταραγμένη. Τα μάτια μου ήταν υγρά από τα δάκρυα μου. Έκλαιγα στον ύπνο μου.

Θα μπορούσαν να έκανα και αλλιώς; Έβλεπα ξανά και ξανά όλο το βράδυ εφιάλτες. Παραλλαγές της πρώτης μέρας μου στο σχολείο. Η Παρασκευή ήταν άθλια. Δεν είχα κάνει κανέναν καινούργιο φίλο και τα κορίτσια που θα μου ασκούσαν bullying για φέτος είχα ήδη βρεθεί.

Bella-Anastasia-Drusilla- και η άγνωστη κοπέλα.

Το Σαββατοκύριακο είχε περάσει βασανιστικά. Δεν είχα βγει από το δωμάτιό μου παρά μόνο για να φάω με τους γονείς μου. Διάβαζα βιβλία. Είχα τελειώσει δύο, ίσως και τρία τώρα που το σκέφτομαι. Το "The hobbit" του J. R. R. Tolkien είναι υπέροχο βιβλίο. Το είχα διαβάσει τουλάχιστον πέντε φορές και ήθελα να το διαβάσω πάλι. Ίσως να ήταν και η συντροφιά μου στα διαλείμματα του σχολείου.

"Lucy, θα έρθεις; Πρέπει να φας πρωινό. Σε λίγο πρέπει να φύγεις για το σχολείο." με φώναξε η μητέρα μου.

"Τώρα κατεβαίνω." της απάντησα. Φόρεσα ένα απλό τζιν παντελόνι και μία μπλε μπλούζα, πιο χαλαρή από την άσπρη που είχα φορέσει στον αγιασμό. Έβαλα της μαύρες μου αρβύλες και κατέβηκα της σκάλες για να βρω την τραπεζαρία γεμάτη πιάτα. Ένα με τηγανίτες, ένα με κρέπες, άλλο ένα με τοστ και κέικ και τέλος ένα με βραστά αυγά και λουκάνικα.

"Μαμά... ποιοι θα τα φάνε όλα αυτά;" την ρώτησα τρομοκρατημένη. Δεν τα είχε φτιάξει όλα αυτά για εμένα. Αποκλείεται.

"Θα έχουμε επισκέψεις σήμερα. Όταν φύγεις θα έρθουν κάτι φίλοι του πατέρα σου. Δύο-τρεις, δεν ξέρω πόσοι είναι. Πάντως είναι φίλοι του πατέρα σου. Θα τρώνε πολύ, σαν και εκείνον."

Γέλασε με το ειρωνικό αστείο της και γύρισε στην κουζίνα.

Πήρα ένα τοστάκι και έφυγα για το σχολείο. Δεν ήθελα να κάτσω να συζητήσω μαζί της. Ήξερα ότι θα με ρωτούσε για το σχολείο.

Έφτασα στο σχολείο σε πολύ μικρό χρόνο.

2η μέρα στο σχολείο της κολάσεως λοιπόν. Τα πόδια μου βάρυναν όταν μπήκα μέσα στο κτήριο. Δεν πήγα στην αυλή για τον αγιασμό. Ανέβηκα πάνω στην τάξη αμέσως.

Εκεί βρήκα τον Nathan. Έμεινα έκπληκτη όταν τον είδα να κάθεται μόνος του, χωρίς την άγνωστη κοπέλα δίπλα του.

"Δεν κατεβαίνεις για την προσευχή;" τον ρώτησα.

Με κοίταξε και αυτός έκπληκτος. Δεν με είχε προσέξει καν να μπαίνω μέσα ή δεν περίμενε να του μιλήσω.

"Άθεος." είπε σοβαρός.

"Α..." είπα και έκατσα στο θρανίο στην άλλη άκρη της τάξης.

"Μπορείς να κάτσεις μαζί μου. Δεν δαγκώνω." χαμογέλασε.

Μόλις μου πρόσφερε να κάτσω δίπλα του ή μου φάνηκε; Χαμογέλασα έτοιμη να αρνηθώ.

"Δεν σε πάει και πολύ η Bella." μου είπε. "Τι λες να της πας λίγο κόντρα;" Με βοηθούσε να πάω ενάντια στην φίλη του;

Σηκώθηκα και τον πλησίασα στο θρανίο. Έκατσα δίπλα του χωρίς να μιλήσω.

"Μπορείς να με βοηθήσεις να ξεφύγω και λίγο από την ψυχωτική κοπέλα μου." είπε γελώντας.

Η κοπέλα του, φυσικά. Η άγνωστη κοπέλα, ήταν η κοπέλα του.

"Δεν μιλάς και πολύ." είπε ενώ είχε αρχίσει να πειράζει το τετράδιό του αμήχανα.

"Δεν είμαι συνηθισμένη να μου μιλάνε οι άλλοι." του είπα ντροπαλά.

"Θα έπρεπε. Φαίνεσαι πολύ καλή κοπέλα." πήρε μία τούφα από τα κόκκινα μαλλιά μου στα χέρια του και μου χαμογέλασε.

"Είμαι η Lucy." του είπα.

"Nathan." μου έδωσε το χέρι του και του ανταπέδωσα την χειραψία.

"Το ξέρω." κοίταξα τα μάτια του ενώ ένιωθα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. Είναι τόσο όμορφος. Πως γίνεται να μου μιλάει εμένα αυτό το παιδί;

Μου χαμογέλασε και ένιωσα υπέροχα. "Πως το ξέρεις;" με ρώτησε.

"Το άκουσα στον κατάλογο." είπα ψέματα. Δεν ήθελα να του πω πως το άκουσα από την κοπέλα του, ενώ τους παρακολουθούσα να σαχλαμαρίζουν οι δύο τους.

"Πολύ παρατηρητική." ξεκίνησε. "Πρέπει να είσαι και καλή μαθήτρια."

"Το προσπαθώ. Δεν έχω και κάτι άλλο να κάνω. Δεν έχω πολλούς φίλους." του είπα.

"Μόλις απόχτησες όμως." μου είπα ενώ έσφιγγε ελαφρά το χέρι, σαν συμπαράσταση. Ήταν τόσο καλός. Δεν το περίμενα να είναι τόσο καλός. Ένα παιδί σαν εκείνον κανονικά θα φερόταν όπως η Bella και η κλίκα της. Αλλά όχι, εκείνος έκανε την διαφορά.

Τα πράγματα ίσως να πήγαιναν καλύτερα τελικά... ίσως και πολύ καλύτερα.