Πραγματικότητα και ψευδαισθήσεις{MGW}

Ήταν αυτό που δεν θα γίνω εγώ ποτέ.

Το σχολείο ήταν ένα όμορφο άσπρο κτήριο με μπλε παράθυρα. Είχε τρεις ορόφους και ήταν πλατύ. Η πόρτα ήταν δίφυλλη, μπλε και φτιαγμένη από μέταλλο.

Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα και αν δεν με συμπαθούσαν οι καινούργιοι μου συμμαθητές. Αν δεν ήμουν ντυμένη κατάλληλα; Ίσως έπρεπε να βάλω φούστα αντί για φόρμα. Ίσως η μαύρη μου φόρμα δεν ήταν κατάλληλη για την πρώτη μέρα, ίσως ήταν καλύτερο να διαλέξω την μπορντό ψηλόμεση φούστα μου. Η άσπρη αμάνικη μπλούζα που φορούσα ήταν εφαρμοστή. Ένιωθα άβολα με το σώμα μου. Νόμιζα ότι τίποτα δεν φαινόταν όμορφο πάνω μου. Σχεδόν σε κάθε μου βήμα την τραβούσα μακριά από το δέρμα μου. Γιατί την είχα βάλει εξ αρχής.

Κοίταξα πίσω ψάχνοντας τους γονείς μου. Δεν ήταν εκεί και το αμάξι τους που με είχε αφήσει εκεί είχε εξαφανιστεί. Την θέση του είχε πάρει ένα κόκκινο από το οποίο έβγαινε ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

Το κορίτσι ήταν πανέμορφο. Μακριά ίσια ξανθά μαλλιά, μπλε καταγάλανα μάτια και σαρκώδη χείλη.

Το αγόρι ήταν και αυτό πάρα πολύ όμορφο. Ίσως και το πιο όμορφο αγόρι που είχα δει ποτέ μου. Καστανόξανθα μαλλιά και μελί μάτια. Της χαμογέλασε και το χαμόγελό του μου έκοψε την ανάσα. Με έκανε και εμένα να χαμογελάσω. Έμεινα να τον κοιτάω ακίνητη στην θέση μου.

Με κοίταξαν και οι δύο καθώς έρχονταν προς το μέρος μου.

Το κορίτσι γύρισε στο αγόρι και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Με κοίταξαν εξονυχιστικά από τα μαλλιά μου μέχρι και τα άσπρα-ροζ αθλητικά μου παπούτσια. Γέλασαν και οι δύο μαζί και με έδειξαν με επικριτικό τρόπο καθώς και άλλα παιδιά περνούσαν από δίπλα μου. Εκείνα δεν γέλαγαν. Απλά με κοίταζαν περίεργα. Κάτι είναι και αυτό.

Γύρισα προς την πλευρά που κατευθύνθηκαν τα υπόλοιπα παιδιά κατευθυνόμενη στην κεντρική αυλή. Οι καθηγητές και ο διευθυντής βρίσκονταν εκεί μαζί με τον παπά που θα έκανε τον αγιασμό.

Δεν ήταν κανένας γονιός εκεί, μόνο οι δικοί μου.

Γιατί ήταν εδώ μόνο οι δικοί μου οι γονείς; Δεν έπρεπε να είναι εδώ όταν κανενός αλλουνού δεν ήταν. Τα παιδιά θα με έκριναν για αυτό. Δεν θα άντεχα να με έκριναν πάλι. Όχι, δεν θέλω να με κρίνουν πάλι, ούτε για το τι κάνουν οι γονείς μου, ή για τα παραπανίσια κιλά μου, ούτε για τα ανάκατα μαλλιά μου που φριζάρουν στην υγρασία.

Οι γονείς μου με πλησίασαν.

"Κορίτσι μου, σήκωσε λίγο την φόρμα σου, πόσο κάτω θα την έχεις, σε λίγο θα σου πέσει." είπε η μητέρα μου σηκώνοντας την φόρμα μου μέχρι να μην μπορεί να ανεβεί άλλο. Με έσφιγγε παντού. Στην κοιλιά μου, στην περιοχή μου, ακόμα και στα μπούτια μου. Σχεδόν την ένιωσα να μικραίνει πάνω μου. Η μητέρα μου έδεσε τα κορδόνια της φόρμας και με χάιδεψε στα μαλλιά. "Έτσι είναι πολύ καλύτερα, δεν νομίζεις;"